Patrick (Paddy) Clarke groeit op in een klein Iers dorpje aan de kust in de jaren '60 van de vorige eeuw. Het zijn jaren van grote verandering: de TV neemt een steeds prominenter plaats in, steeds meer housing estates worden gebouwd waardoor de wereld van Patrick niet meer diegene is waar hij zich steeds in heeft thuisgevoeld.
Mijn oordeel:
Omdat het hele boek door Patrickzelf verteld wordt, is het in begin even wennen aan de vertelstijl. Het is namelijk exact zoals een tienjarige jongen vertelt: ongestructureerd, van de hak op de tak en zonder al te veel aandacht voor een plot. Eens je eraan gewend bent, draagt het bij aan de grote charme die dit boek uitstraalt. Doyle is ook zeer consistent in die stijl, je ziet nergens de stem van de volwassen auteur doorschemeren. Dat op zich is al een prestatie.
Het is ook zeer herkenbaar: opgroeien in en gezin van vier (Patrick is de oudste), ravotten met je leeftijdsgenoten, de irrationele vriend- en vijandschappen, de vreemde omgang met het jongere broertje Sinbad (bijnaam voor Francis), met wie hij een kamer deelt... Aan de ene kant is die herkenning zeer grappig maar je merkt tegelijkertijd ook hoe wreed we als kinderen konden zijn: de pesterijen zijn niet van de poes en het opzettelijk pijn doen is hard. Tegelijk toont het de onschuld van de jeugd: wat er ook gebeurde, ze zijn jong en leren er zonder problemen mee leven.
In heel het verhaal zit ook de trage aftakeling van het huwelijk van Paddys ouders (of de ruzies die ze steeds regelmatiger hebben). Hoe Patrick daar probeert mee om te gaan, is een zeer ontroerende rode draad door dit boek.
Ik heb dit heel graag gelezen.
Eindoordeel:
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten