Micheal Beard, een pedante voormalig Nobelprijswinnaar fysica maar nu op z'n retour en vooral terend op het verleden, ziet zowel zijn academische leven als zijn persoonlijke leven afbrokkelen.
Academisch zit hij vast in een voor hem zinloos onderzoekscentrum naar "groenere" energiebronnen. Privé staat zijn vijfde huwelijk op springen en voor een keer houdt hij nog te veel van zijn vrouw om dit gelaten over zich heen te laten gaan.
Een dramatische ontwikkeling in die privé problematiek zorgt onverwacht voor een heropleving van zijn academische carrière. Zal hij de meubelen kunnen redden, die van zichzelf en die van de wereld?
Mijn oordeel:
McEwan gaat de satirische toer op. En ik ben maar half overtuigd. We krijgen iets te vaak het reeds gekende verhaaltje afgestoken over de gevaren van de opwarming van de Aarde. Dat hier de soms krampachtige manieren om die mits alternatieve energie op te lossen ook deels in hun hem worden gezet, is leuk, maar is ook niet nieuw.
McEwan is er wel in geslaagd om van Beard een letterlijk en figuurlijk walgelijke, vadsige figuur te maken, één van die opportunisten die pas in actie schieten als het hun eigen ego nog meer opblaast tot plots alle lucht in de ballon er uit gelaten wordt en onze "held" hulpeloos en stuurloos door de ruimte schiet. Maar het is me allemaal wat te voorspelbaar. Uiteraard stuikt alles in mekaar op het einde, boontje komt om zijn loontje.
Alleen: we blijven de hele tijd bij Beard. Omdat het zo'n onbetamelijk mannetje is, wekt dat een soort claustrofobie op. Dat zorgt ook voor een gebrek aan zuurstof voor het verhaal, ook. Alsof we de hele tijd de zweetgeur van de steeds vetter wordende Beard inademen.
Het is allemaal net iets te veel slapstick en te voorspelbaar. Ik hou meer van het andere werk van McEwan. Dit is een oefening die hem minder ligt, vind ik. Amusant, maar niet overtuigend.
Eindoordeel:
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten