Outer Dark - Cormac McCarthy

In't kort:
In een bouwvallig hutje in een woud bevalt Rinthe Holme van het zoontje van haar broer Culla.

Culla, overmand door paniek en schuld, legt de nieuwgeborene naast een rivier en laat het aan zijn lot over, terwijl hij zijn zus vertelt dat het overleden is.

Rinthe achterhaalt de leugen waarop Culla op de vlucht slaat. Iets later vertrekt ook Rinthe op zoek naar haar kindje, dat ondertussen door een soort zigeuner is meegenomen.

We volgen beide personages op hun odyssee.

Mijn oordeel:
Zeer vreemd boek alweer waarvan je je als lezer afvraagt waar het allemaal over gaat. Het lijkt een soort bijbelse allegorie, met Culla die een zware schuld torst. Maar, net als bij The Road is het de stijl die het hem doet. Je zit steeds zeer dicht op de huid van de personages, soms er zelfs bijna in zodat je alles meevoelt. Het gebruik van een plat, Amerikaans dialect helpt daarbij. Sommige scènes worden daardoor zeer intens en vol van suspense (de scènes met een groepje mannen na een al zeer intense ramp met een veerboot is bijna niet te harden zo spannend).

Dit is een boek waarbij de leeservaring zeer intens is en waar je achteraf een beetje verweesd achterblijft en je afvraagt: wat was dit nou eigenlijk. Maar wel boeiend.

Eindoordeel:
****

Brooklyn - Colm Toibin

In't kort:
Eilis woont in de na-oorlogse jaren in Ierland samen met haar moeder en haar populaire zus Rose.

Als zich een mogelijkheid aanbiedt om naar de Verenigde Staten te trekken om daar een beter leven voor haarzelf op te bouwen, pakt Eilis, enigszins onder druk van Rose, deze kans aan.

Mijn oordeel:
Driekwart van dit boek vond ik het niet erg briljant: beetje kabbelend, wel aardig en goed geschreven maar een beetje stationsromanachtig of een moderne versie van een Jane Austen boek, deze keer dan in het midden van de 20e eeuw. Eilis is op zoek naar, tja, vanalles: een carrière, liefde terwijl ze aan de andere kant nog vast hangt aan familie en last heeft van heimwee e.d.

Het wordt boeiender vanaf het moment dat ze Tony leert kennen en we een dualiteit in Eilis zien opduiken die er eerder misschien niet zo was. Waar Eilis eerst een wat bedeesde jonge vrouw was die zich bijna willoos lijkt te plooien naar de aloude regeltjes van het leven in een Iers katholiek dorp, staat hier nu een geëmancipeerde jonge vrouw die in de liefde niet zomaar de redding ziet. Als Eilis onverwacht moet terugkeren naar Ierland, op het eerste zicht tijdelijk, zien we pas echt de evolutie die ze heeft doorgemaakt. Een evolutie die zich een beetje stiekem het hele boek heeft gemanifesteerd, maar die zo is gebracht dat ik het als lezer niet meteen opmerkte (misschien ook omdat ik natuurlijk niet de oude Ierse katholieke tradities en regeltjes ken). Zeer subtiel geschreven.

En dat maakt het boek wel goed en raakte het me op het einde wél. We veranderen allemaal stiekem en pas als je na een tijdje terugkeert in je oude omgeving, valt dat ineens op. Die omgeving lijkt dan veranderd, maar eigenlijk ben je het zelf. Het boek is dus gegroeid en het was de moeite om het uit te lezen (is ook niet superlang 226p).

Eindoordeel:
****

Taking Shots - Keith Glass

In't kort: Keith Glass is een door de wol geverfd basketcoach en spelersmakelaar, en maakt na een rijkgevulde carrière de balans op. Daarenboven geeft hij ook zijn visie op hoe de NBA er op dit moment voor staat. En dat het vroeger allemaal beter was, dat mag duidelijk zijn. Maar misschien heeft hij geen ongelijk.

Mijn oordeel: Glass heeft door de jaren heen heel wat credibiliteit (en ook een aardige zakcent) bij elkaar gespaard in het kleine wereldje van de NBA, maar je kan je de vraag stellen waarom hij nooit een echt grote superster heeft gerepresenteerd. Misschien omdat hij a pain in the ass is ? En altijd op hetzelfde terug blijft komen ?

Zo is er bijvoorbeed het geval-Larry Brown. Brown is een uitstekend basketcoach, die heel wat titels op zijn naam heeft, en is toevallig ook een vriend des huizes. Dat wil in de Glass-logica zeggen dat hij door dik en dun gesteund en verdedigd moet worden. Brown was ook de coach van het Amerikaanse team dat tijdens de Olympics van Athene zwaar de mist in ging. Maar dat was enkel de fout van de spelers, daar zat vriend Larry zogezegd voor niks tussen, volgens Glass. Lijkt me moeilijk te geloven.

Ook de redactie van het boek kon beter. Storende spel- en grammaticafouten verpesten het ritme van het verhaal.

Desondanks zijn de verhalen af en toe wel grappig, en meestal best onderhoudend. Het verhaal over zijn Griekse speler Rentzias en de draft is uitstekend, dat rond moslim Abdul-Rauf en het Amerikaanse volklied is eye-opening. Een mooie inkijk in het vreemde wereldje van het spelersmakelaarschap. Maar enkel voor de fans, vrees ik.

Eindoordeel: ***1/2

Fever Pitch - Nick Hornby

In't kort: Nick Hornby is een achtjarige knul wanneer zijn vader hem eerder toevallig voor het eerst meeneemt naar een wedstrijd van Arsenal. En dat is het begin van een snel ontluikende liefde, later evoluerend naar een ware obsessie. Hornby staat op met Arsenal en gaat ermee slapen, hij krijgt er klappen om, laat er vriendinnetjes voor in de steek en is bij elk belangrijk verlies opnieuw totaal verloren. Maar de grote zeges worden uiteraard ook passend gevierd. Het boek eindigt 30 jaar na het begin, met het behalen van de dubbel.

Mijn oordeel: Dit is Hornby's debuut, later volgen onder meer High Fidelity en About A Boy. Aan de hand van (meestal) Arsenal-wedstrijden schetst Hornby een beeld van een opgroeiende jongeman in de grootstad in de 70s en 80s, steeds met de nodige Britse humor en zelfrelativering.

Maar Hornby kan ook ernstig uit de hoek komen. De rampen van Heizel en Hillsborough worden van binnenuit belicht en de gevolgen ervan toegelicht, wat soms een verrassend beeld oplevert.

Ik las het boek nu al voor de vierde keer, en het blijft elke keer opnieuw top. Een must voor elke sportliefhebber, het geeft als geen ander een accuraat beeld van het supporter-zijn.

Eindoordeel: *****

Het Rode Gevaar - André Fontaine

In't kort:
De geschiedenis van het conflict dat de wereldpolitiek van al voor WOII tot nog een tijdje na de val van de Berlijnse muur beheerste: de Koude Oorlog tussen de communistische wereld (met z'n voornaamste representanten de Sovjet-Unie en China) en de "vrije" wereld (represented by the US of A).

Mijn oordeel:
Zeer interessant. Terwijl boeken over WOI en WOII ook zeer interessant zijn, is er voor mij toch steeds de (te) grote afstand tussen mezelf en die periode (omdat ik er nog lang niet was) om het helemaal te kunnen plaatsen. Doordat de koude oorlog nog een sterk thema was tijdens mijn leven, is er hier meer connectie. Figuren als Kennedy, Chroestsjov e.d. zijn natuurlijk ook, door de groeiende mediatisering, veel meer blijven hangen.

Zoals ik wel vaker heb met non-fictie: het leest allemaal wat trager, natuurlijk en ik ben nu alweer het meeste vergeten dat ik heb gelezen. Veel namen, feiten, gebeurtenissen.

Maar wel zeer goed en overzichtelijk gebracht. Een zeer goede inleiding om dan eventueel later meer erover te gaan lezen. Uiteraard, maar daar is het ook een overzicht voor, wordt er niet overal zeer diep op ingegaan, maar dan zouden de 450 pagina's slechts de proloog gevormd hebben. De auteur kent duidelijk zijn feiten en laat zich niet verleiden door de valkuilen vooral te focussen op alleen de "mediagenieke" feiten, zoals de Vietnamoorlog en de Muur. Ze worden hier uiteraard behandeld, maar op hun historische waarde: als feiten in een grotere geheel.

Alleen jammer dat ik de indruk krijg dat tegen het einde van het boek de vertalers en redacteurs wat steken hebben laten vallen. Terwijl dat in het begin van het boek niet opvalt, duiken op het einde zetfouten op, kloppen soms zinnen niet enzovoort. Een deadline die te vroeg kwam; misschien? Dat is echter een klein smetje op een verder zeer onderhoudend en leerrijk boek over een zeer bizarre periode in de wereldgeschiedenis.

Eindoordeel:
****

Zwartwaterkoorts - Rascha Peper

In 't kort: De personages in deze zeven korte verhalen hebben allemaal een geheim. Als ze zelf niet liegen, bedriegen of iets verzwijgen, worden ze bedrogen of opgelicht. De verhalen zijn staan in onderling verband. Verschillende personages duiken in meer dan één verhaal op.

Mijn oordeel: Ik ben grote fan van Peper's werk (zie andere boekenwijzen-posts) maar merk dat ik van het ene boek meer gecharmeerd ben dan van het ander. Na het lezen van ongeveer zeven van haar boeken, kan ik nu bevestigen dat het aan de omvang van het verhaal ligt. Haar korte verhalen en wat dikkere boeken (> 150 pagina's) komen naar mijn mening een stuk minder uit de verf dan haar "dunnere boeken" zoals Dooi en Verfhuid.

Bij deze korte verhalen wilde ik er nog veel meer van weten om alles een plaats te kunnen geven, maar toen hield het helaas al op. Al deze verhalen hadden van mij uitgesponnen mogen worden tot 160 pagina's, want in dat formaat vind ik Peper dus blijkbaar het sterkst. Alhoewel, misschien kom ik er nog wel op terug in een toekomstige blogpost, als ik nieuw/ander werk van haar heb gelezen...

Eindoordeel: ***

De avondboot - Vonne van der Meer

In 't kort: We volgen een reeks gasten die verblijven in een huurhuis op het Nederlandse Waddeneiland Vlieland. Rond elk gast of gasten wordt er een kortverhaal verteld. De vrouw met terminale kanker die  nog éénmaal alleen naar het eiland reist en (slechte) herinneringen ophaalt aan haar huwelijk. Twee zussen die herinneringen ophalen aan vroeger, waarbij de een zich de feiten toch heel anders herinnert dan de ander. Met alle gevolgen van dien.

Mijn oordeel: Een aantal jaren geleden las ik Van der Meer's eerdere boek Eilandgasten, waarin blijkbaar een aantal personage al geïntroduceerd worden. Ik herinnerde me dat dat boek me enorm aansprak vanwege het desolaat-op-een-eiland-gevoel dat ik tijdens het lezen had. Dat gevoel kreeg ik nu, gelukkig, weer terug. De verhalen van de verschillende gasten zijn stuk voor stuk intrigerend en erg origineel. Ze stoppen op het moment dat de gast(en) het eiland verlaten. De lezer blijft uiteraard op het eiland en weet helaas niet hoe elk verhaal zich verder ontwikkelt op het vastenland. Die onvolledigheid creëerde bij mij een blijvend nieuwsgierig en geheimzinnig effect.

Eindoordeel: ****

Mise en place - Margot Vanderstraeten

In 't kort: Victor Werner is topkok in zijn eigen driesterrenresto. Dag en nacht in de weer in zijn keuken. Wanneer zijn zus overlijdt, komt het verleden weer naar boven. Het verleden waarin de familie Werner een succesvolle champignongroeve in Limburg bestierde. En waar een eind aan kwam toen de groeve instortte en Victor zijn vader verloor.

Mijn oordeel: Het verhaal is in een nogal staccato-stijl geschreven: korte, droge zinnen met weinig franje. De verteller is de topkok zelf, dus dat is niet zo vreemd. Hij is geen literair wonder en schrijft enkel zijn verhaal. Het past bij het personage. En toch zorgde die droge zakelijke inhoud en stijl van het boek er voor dat het verhaal me weinig deed. Ik herinner me een week na het lezen (nu ik deze blogpost schrijf) eigenlijk niet meer zo veel. Dat is geen goed teken.

Eindoordeel: **1/2

Paddy Clarke Ha Ha Ha - Roddy Doyle

In't kort:
Patrick (Paddy) Clarke groeit op in een klein Iers dorpje aan de kust  in de jaren '60 van de vorige eeuw. Het zijn jaren van grote verandering: de TV neemt een steeds prominenter plaats in, steeds meer housing estates worden gebouwd waardoor de wereld van Patrick niet meer diegene is waar hij zich steeds in heeft thuisgevoeld.

Mijn oordeel:
Omdat het hele boek door Patrickzelf verteld wordt, is het in begin even wennen aan de vertelstijl. Het is namelijk exact zoals een tienjarige jongen vertelt: ongestructureerd, van de hak op de tak en zonder al te veel aandacht voor een plot. Eens je eraan gewend bent, draagt het bij aan de grote charme die dit boek uitstraalt. Doyle is ook zeer consistent in die stijl, je ziet nergens de stem van de volwassen auteur doorschemeren. Dat op zich is al een prestatie.

Het is ook zeer herkenbaar: opgroeien in en gezin van vier (Patrick is de oudste), ravotten met je leeftijdsgenoten, de irrationele vriend- en vijandschappen, de vreemde omgang met het jongere broertje Sinbad (bijnaam voor Francis), met wie hij een kamer deelt... Aan de ene kant is die herkenning zeer grappig maar je merkt tegelijkertijd ook hoe wreed we als kinderen konden zijn: de pesterijen zijn niet van de poes en het opzettelijk pijn doen is hard. Tegelijk toont het de onschuld van de jeugd: wat er ook gebeurde, ze zijn jong en leren er zonder problemen mee leven.

In heel het verhaal zit ook de trage aftakeling van het huwelijk van Paddys ouders (of de ruzies die ze steeds regelmatiger hebben). Hoe Patrick daar probeert mee om te gaan, is een zeer ontroerende rode draad door dit boek.

Ik heb dit heel graag gelezen.

Eindoordeel:
****

De figuranten- Bret Easton Ellis

In't kort:
Clay keert, na vijf maanden in New York, terug naar Los Angeles, waar hij, als scenarist en co-producent van de film "The Listeners", verwacht wordt op audities voor de belangrijkste rollen in die film.

Op die sessies ontmoet hij Rain, een weinig talentrijke maar beeldschone actrice die hij met valse beloftes in zijn bed lokt.

Zelfs als dit hem meesleurt in een web van intriges, bedrog en moord blijft hij hardnekkig de relatie in stand houden.

Mijn oordeel:
American Psycho en Glamorama staan zeer hoog op mijn lijstje van favoriete boeken en ik was dan ook erg benieuwd naar deze meest recente worp.

Het is een vervolg op Ellis' debuut, Less than Zero, uit 1985. Ik heb dat boek ook ooit gelezen, maar merkte bij dit boek dat er niet superveel van blijven hangen was. geen nood echter, het boek kan ook apart gelezen worden, al mis je dan wel een aantal thema's, maar niet al te.

Het boek is typisch Ellis. Je moet je steeds afvragen of wat er met Clay gebeurt écht is of dat hij het in zijn hoofd gefabriceerd heeft. Dat zorgt wel voor een lekkere spanning in het boek en voor zijn typische stijl (die mij goed ligt). Clays afdaling in de waanzin is goed gedoseerd en in beeld gebracht: je ziet hem als het ware aftakelen.

Verder heeft het echt niet zo heel erg veel om het lijf en is het weer een beetje meer van hetzelfde. In dit geval is dat best prettig, maar het zal me niet eeuwig bijblijven. Het was ook al een tijdje geleden sinds ik nog iets van hem gelezen had, en dan mag dat wel.

Eindoordeel:
***1/2

Superidioot - Tommy Jaud

In't kort:
Simon Peters, 29 jaar, is een typische sukkel: heeft een saaie job, vrienden die hij niet leuk vindt en een onbestaand liefdes- en sexleven.
Probleem is: aan de basis van alles ligt vooral Simon zelf en zijn idiote, onvolwassen levensvisie. Maar zijn zelfbeklag staat in de weg van een katharsis.

Mijn oordeel:
Inez had al eerder een boek van deze schrijver gelezen (Resturlaub) en dat als lekkere vakantieliteratuur bestempeld. Nu, vakantie is het allerminst, maar ik had nood aan een boek dat ik even hersenloos kon uitlezen. En dat kan perfect met dit boek.

Literaire waarde is niet heel erg hoog, en de belevenissen van Simon zijn best voorspelbaar (niets gaat goed, uiteraard, en hij verknalt het allemaal lekker zelf) maar het is wel komisch en onderhoudend.

Simon is ook ideaal als superidioot en als lezer mag je je verkneukelen in zijn falen, al heb je af en toe toch ook wel een beetje medelijden met hem als hij weer eens moet afdruipen. Maar iets verderop verspeelt hij dat recht op medelijden weer door een andere idiote actie.

Eindoordeel:
Geen meesterwerk, maar wel leuk tussendoor. ***

The Good Man Jesus and the Scoundrel Christ - Philip Pullman

In't kort:
Dit is een herwerking door Pullman van het leven van Jesus Christus. opvallend: in dit verhaal heeft Maria een tweeling gebaard: eerst Jesus, een sterke, gezonde jongen en iets later zijn zwakke, ziekelijke tweelingbroertje Christ.

Waar eerst Christ wordt gezien als de Messias (vooral door Maria) en wonderen verricht, werpt de sterkere Jesus zich steeds meer op als de verkondiger van het nieuwe Koninkrijk van God. Christ schrijft zijn wedervaren op, in opdracht van een engel. Jesus is duidelijk de man het woord en de nuchterheid, terwijl Christ denkt dat ze veel meer succes zullen hebben als er af en toe eens een wonder te beleven valt.

Mijn oordeel:
Interessant, al was het alleen maar omdat het het verhaal zeer behapbaar brengt. Er zitten ook wat humoristische knipoogjes in: de onbevlekte ontvangenis lijkt hier eerder op een sluwe zet van een kwieke dorpsjongen dan dat God zelve de afdaling naar de Aarde heeft gemaakt.

Het bijzondere is natuurlijk dat we eigenlijk met een tweeling zitten. Dit zorgt niet voor een Kaïn en Abel verhaal, al zijn de twee broers uiteraard wel verschillend. Het is hier meer een allegorie op de twee persoonlijkheden die men toch steeds in Jezus ziet: hij kan niet zo perfect geweest zijn als hij voorgesteld wordt. Christ mag hier dus de fouten maken. En Judas spelen.

In ieder geval vertelt dit verhaal het meer zoals het was: er was een soort rebels religieus figuur die mensen begeesterde met zijn toespraken. Om deze man niet te laten vergeten, wordt de waarheid door Christ nog kleurrijker voorgesteld en opgesmukt met onwaarschijnlijke wonderen. Zo start de mythe van Jezus zoals we die nu kennen. Maar eigenlijk was hij een gewone man zoals iedereen die tot mythologisch figuur is verworden.

En je hoeft niet eens zo heel erg tussen de lijnen te kunnen lezen om kritiek op de Kerk te zien. kritiek op de Kerk is altijd goed en nodig :-).

En op de achterflap staat netjes: "This is a story". Daar ben ik het helemaal mee eens.


Eindoordeel:
***1/2

Solar - Ian McEwan

In't kort:
Micheal Beard, een pedante voormalig Nobelprijswinnaar fysica maar nu op z'n retour en vooral terend op het verleden, ziet zowel zijn academische leven als zijn persoonlijke leven afbrokkelen.

Academisch zit hij vast in een voor hem zinloos onderzoekscentrum naar "groenere" energiebronnen. Privé staat zijn vijfde huwelijk op springen en voor een keer houdt hij nog te veel van zijn vrouw om dit gelaten over zich heen te laten gaan.

Een dramatische ontwikkeling in die privé problematiek zorgt onverwacht voor een heropleving van zijn academische carrière. Zal hij de meubelen kunnen redden, die van zichzelf en die van de wereld?

Mijn oordeel:
McEwan gaat de satirische toer op. En ik ben maar half overtuigd. We krijgen iets te vaak het reeds gekende verhaaltje afgestoken over de gevaren van de opwarming van de Aarde. Dat hier de soms krampachtige manieren om die mits alternatieve energie op te lossen ook deels in hun hem worden gezet, is leuk, maar is ook niet nieuw.

McEwan is er wel in geslaagd om van Beard een letterlijk en figuurlijk walgelijke, vadsige figuur te maken, één van die opportunisten die pas in actie schieten als het hun eigen ego nog meer opblaast tot plots alle lucht in de ballon er uit gelaten wordt en onze "held" hulpeloos en stuurloos door de ruimte schiet. Maar het is me allemaal wat te voorspelbaar. Uiteraard stuikt alles in mekaar op het einde, boontje komt om zijn loontje.

Alleen: we blijven de hele tijd bij Beard. Omdat het zo'n onbetamelijk mannetje is, wekt dat een soort claustrofobie op. Dat zorgt ook voor een gebrek aan zuurstof voor het verhaal, ook. Alsof we de hele tijd de zweetgeur van de steeds vetter wordende Beard inademen.

Het is allemaal net iets te veel slapstick en te voorspelbaar. Ik hou meer van het andere werk van McEwan. Dit is een oefening die hem minder ligt, vind ik. Amusant, maar niet overtuigend.

Eindoordeel:
***

Empire Falls - Richard Russo

In't kort:
Empire Falls is een stadje in postindustrieel verval. De grote textielfabriek van de Whiting familie is jaren geleden gesloten en verkocht en de crisis blijft nazinderen bij de inwoners.

Mijn oordeel:
Mooi boek met geloofwaardige personages en situaties. Ik houd wel van dit soort boeken met een goed uitgewerkte geschiedenis van de verschillende personages. De belevenissen van de verschillende personages zijn geloofwaardig en je voelt de wanhoop, de frustraties en andere opgekropte gevoelens van onder andere Miles Roby, restaurantuitbater maar eigenlijk een gefnuikte schrijver.

Er gebeurt niet zo heel erg veel, maar het is zo geschreven dat het toch spannend blijft. De flashbacks naar het verleden worden spaarzaam gebruikt en zo opgebouwd dat ze het verhaal in het heden netjes voeden.

Ondanks dat het thema's aansnijdt als scheiding, alcoholisme, overspel en psychopathische jeugd, wordt het nergens te zwaar op de maag. Ik heb nergens de indruk gehad dat me een mening opgedrongen werd. Tenzij misschien dat je je lot moeilijk kan ontlopen als je het niet zelf in handen neemt.

Uiteraard, het is ook een beetje Amerikaans en het komt uiteindelijk allemaal (relatief) goed met de good guys en girls en de slechten krijgen een (soort van) straf. Maar het is niet zo walgelijk uitgesmeerd zoals dat wel vaker gebeurt in Amerikaanse boeken, films en series.

Goed uitgewerkte personages en verhaal: meer heb je niet nodig voor een goed boek.

Eindoordeel:
****

Duivelseed – Jean-Christophe Grangé

In’t kort

Een collega van de Parijse inspecteur Matthieu Durey doet een zelfmoordpoging. Durey kan niet geloven dat Luc Soubeyras, die tevens een oude jeugdvriend is, tot een dergelijke daad in staat zou zijn. Hij begint dan ook op eigen houtje aan een onderzoek, dat leidt naar gruwelijke moorden in gans Europa, met Duivelse symbolen.

Mijn oordeel

Dit is ongetwijfeld de beste thriller die ik de laatste tijd gelezen heb! Het verhaal en de plot (waarover ik niet teveel kwijt wil) blijven geloofwaardig tot op de laatste pagina. Meer nog, voor mij was het een van die boeken die je maar moeilijk opzij legt. Op enkele treinreizen was het dan ook uit, ondanks de lengte van 700pp.

De laatste jaren is er echt een overvloed verschenen aan thrillers die zich afspelen tegen de achtergrond van, of binnen de katholieke kerk. Zo ook Duivelseed. En toch slaagt Grangé erin iets nieuws te doen. Wat hij schrijft is absoluut van een hoger niveau dan gemiddeld.

Het boek is opvallend rijk gestoffeerd en gevarieerd. Zijn zoektocht naar de waarheid brengt Durey in verschillende delen van Europa: Rome, Lourdes, Krakau... Ook in Parijs zelf, waar alles begint, spelen verschillende milieus een rol: de drugsscene, de Afrikaanse gemeenschap, de politiewereld. Alles is of lijkt onderbouwd door verschillende verwijzingen naar oude teksten, historische personages etc. En toch staat dit de vlotheid van het boek niet in de weg.

De belangrijkste personages, waaronder natuurlijk Matthieu Durey en Luc Soubeyras, zijn mooi getekend en absoluut origineel. Het zijn geen flat characters, wat in veel thrillers wel het geval is.

Eindoordeel

****1/2

The lost diaries of Adrian Mole 1999-2001 - Sue Townsend

In 't kort: Adrian is inmiddels 33 en zijn leven verloopt nog steeds niet zoals hij het zich gewenst had. Hij is een alleenstaande werkloze papa van twee kinderen, die het niet al te breed heeft. Zijn schrijverstalent blijft onondekt, zijn onbeantwoorde grote liefde Pandora maakt carrière in de politiek en zijn ouders halen vreemde huwelijkstouren uit. Kortom: alle reden om een behoorlijk deprimerend, maar voor de lezen uiterst amusant, dagboek bij te houden.


Mijn oordeel: Ik lees Adrian's dagboeken al vanaf het begin, sinds hij 13 3/4 jaar is. Enkele daarvan staan op Boekenwijzen. Gelukkig blijft Townsend in de huid van Adrian kruipen, want ik krijg er maar geen genoeg van. Het blijft een hilarisch personage met een totaal gebrek aan zelfreflectie en kritiek. Daardoor keer op keer gedoemd te mislukken. Arme stakker!
Adrian Mole mag van mij 100 worden.

Eindoordeel: ***1/2

The Grave Tattoo - Val McDermid

In 't kort: In het Lake District wordt een oud lijk gevonden. De geruchten gaan dat het om het lichaam van Fletcher Christian gaat. Hij zou de muiterij op de Bounty op zijn geweten hebben en vervolgens terug zijn gekeerd naar zijn geboorteplaats in de Lake District. Daar zou hij zijn oude vriend en poeëet William Wordsworth hebben opgezocht om in vertrouwen zijn verhaal te vertellen. Deze laatste zou het verhaal in dichtvorm hebben opgetekend.  Dit manuscript lijkt echter onvindbaar...

Jane Gresham is een  Wordsworth-kenner en gaat op onderzoek uit. Ze is ervan overtuigd dat de familie Wordsworth het manuscript bezit. Helaas zijn er meer kapers op de kust en ondervindt Jane behoorlijk wat weerstand tijdens haar zoektocht.

Mijn oordeel: Gelukkig dat ik mede dankzij onze boekenwijze Tis ontdekte dat Dermid met een "d" en niet op een "t" eindigt. Ik vond immers maar steeds geen hits op "Dermit" tijdens mijn zoektocht naar haar boeken in de online catalogus van één van de grootste bibs van Vlaanderen (Permeke Antwerpen, mijn stambib). Héél bizar. Het mysterie is nu opgelost.

Gelukkig zoals ik al zei, want dit is écht my cuppa tea. Wat een vreselijk zalig leesvoer. Er worden hoofdstuk voor hoofdstuk aardig wat personages ten tonele gevoerd, maar dit grijpt op den duur in elkaar en is door een langzame maar aangename opbouw heel goed te volgen. De afwisseling tussen stadse en plattelandse setting, heden en verleden werkt erg goed. Ik kreeg ook hele duidelijke visuele voorstellingen van mensen, huizen wat er bij mij op duidt dat ik lekker in een verhaal zit.

Eindoordeel: ****1/2

Model Behavior - Jay McInerney

In't kort:
Connor McKnight is dertiger en zou een droomleven moeten hebben: een fotomodel als vriendin, beroemde schrijvers in zijn vriendenkring en hij frequenteert hippe feestjes met andere semi-celebrities.

En toch is het veel schijn: zijn relatie brokkelt af en hij zoekt zijn heil in drank en strippers. Zijn leventje stort langzaam in elkaar...

Mijn oordeel:
McInerney hoort thuis bij het rijtje "hippe" schrijvers die hun boeken situeren in een voor ons onbekende scene in New York. Wie Bright Lights, Big City gelezen heeft, herkent de stijl meteen. Ook bij bijvoorbeeld Brett Easton Ellis zie je dit.

En, eerlijk gezegd, wanneer het met mate genuttigd wordt, dan vind ik dit zeer aangenaam leesvoer. Literair gaat het niet zo heel erg diep, en Connor volgt een vrij voorspelbare neergang, maar de cool die van de pagina's afloopt maakt het boek grappig en zeer leesbaar. Het is allemaal bedekt met een dikke laag ironie. Het is een satire op de oppervlakkigheid van de celebritywereld en op diegenen die daar (wanhopig) deel van willen uitmaken.

Wat hier ook leuk is, is hoe McInerney regelmatig switcht van vertelstandpunt: dan is het een ik-persoon, dan tweede persoon, dan de alleswetende verteller. Beetje vreemd in het begin, maar het duidt een beetje op de verschillende gemoedstoestanden van de ik-verteller die de ene keer zichzelf van wat meer afstand te zien dan de ene keer. En het werkt wonderwel.

Ik moet alleen opletten dat ik niet te veel van dat soort boeken na elkaar lees, en het blijft leuk. Volgend jaar een Ellisje:-)

Eindoordeel:
****

Alleen maar nette mensen - Robert Vuijsje

In't kort:
David is een Joodse jongen en enige zoon in een welgesteld Joods gezin in Oud Zuid (zijn vader is hoofdredacteur van het enige relevante programma op de televisie) en opgegroeid in een "intellectueel" milieu.

Door zijn donkere haar ziet hij er echter uit als een Marokkaan en hij ondervindt dagelijks wat het is om als allochtoon gezien te worden en dus uitgesloten te worden van de wereld van "alleen maar nette mensen".

Op zijn 20e weet hij niet wat hij van zijn leven wil, noch van de liefde. Hij heeft daarnaast een voorliefde voor "echte" zwarte vrouwen met dikke billen en borsten. Hij gaat op zoek naar de illustere intellectuele negerin en hoopt dat dat hem antwoorden op zijn levensvragen zal bieden.

Mijn oordeel:
Leuk boek, al woog het vrij licht. Door de heel erg "menselijke" schrijfstijl en de duidelijke satirische knipoogjes naar de verschillende 'soorten' mensen en hun gedragingen leest het ook als een trein Vooral de intellectuelen die de juiste wijn drinken, intellectuele discussies voeren e.d. worden zeer leuk geportretteerd maar ook de Surinamers en eigenlijk iedereen worden door de mangel gehaald . Vuijsje doet zo een aantal rake observaties en past ze perfect in zijn boek in. Dit werkt veel beter dan "Beleg" van Tom Naegels, dat in zekere zin in dezelfde vijver vist.

Zijn gebruik van interne monoloog zorgt ook voor een vloeiende lectuur: je leest dan in zekere zin even snel als het hoofdpersonage denkt.

Het einde van het boek is er wat te veel aan. De trip naar Amerika, mwah, dat hoefde niet en voegt niets meer toe. Dat David een verwend jongetje is dat teert op zijn rijke ouders, zorgt ook voor net iets te veel afstand tussen mij en het hoofdpersonage. Ik kreeg al snel de idee van "Zit niet zo te zeuren, man". De catharsis bleef ook uit, om het intellectueel te zeggen.

Maar best grappig en genietbaar en het pretendeert niet meer te zijn dan het is. Na Auster, met zijn cultureel en intellectueel perfecte personages was dit een perfect tegengif. En op een paar treintripjes uit, dat helpt.

Eindoordeel:
***1/2

Invisible - Paul Auster

In't kort:
Adam Walker, student literatuur aan de Columbia universiteit in New York, ontmoet op een feestje de Fransman Rudolf Born en zijn partner Margot. Deze ontmoeting zal Adams verdere leven beïnvloeden.

Op het einde van zijn leven schrijft hij zijn ervaringen neer in zijn mémoires. Deze nemen ons mee van New York over Parijs en London tot zijn laatste dagen terug in de States.

Mijn oordeel:
The same old Auster trick, again, ben ik bang. En hoewel ik hem nog steeds kan smaken, is mijn overgave als lezer aan die stijl, het me als het ware laten 'opnemen in het verhaal', er daardoor niet meer bij. Het is alsof je weet hoe de truuk van de magiër werkt. Je kunt je nog verheugen in de perfecte uitwerking ervan, maar het gevoel van verwondering is weg. Net als vaak heb je ook hier weer de continue strijd tussen fictie en realiteit: is dit nou werkelijk gebeurd of is dit het product van een literair brein? Hier voegt Auster er een tweede verdieping aan toe, maar het is hetzelfde procédé. Leuk, maar het werkt niet meer zoals het bij de New York Trilogy of Oracle Night werkte.

En dan blijft het verhaal over. En daar heb ik dan toch wat problemen met de personages. Bij Auster (of bij de al dan niet fictieve auteur Adam Walker) kennen 20-jarige studenten niet alleen het volledige oeuvre van de wereldliteratuur, ze kennen ook nog eens alle belangrijke intellectuele films en houden uiteraard van de juiste muziek (Bach) en hun leven bestaat uit intellectuele discussies over deze zaken. Nu, misschien ben ik wel de uitzondering, maar als 20-jarige student kende ik nog geen fractie hiervan en gingen discussies over veel banaler zaken :-)

En dat werkt toch op mijn zenuwen en ondermijnt de geloofwaardigheid van het verhaal.  Is dit niet gewoon Auster die de intellectueel uithangt?

Een beetje Auster-moeheid, vrees ik...

Eindoordeel:
***

The Pregnant Widow - Martin Amis

In't kort:
Keith brengt de zomer van 1970, samen met zijn vriendin Lily en een allegaartje van andere vrienden en kennissen, door in een kasteel in Italië.

In de geest van de heersende seksuele en feministische revolutie, gedragen (sommige van) de vrouwen zich als mannen, wat bij Keith de hoop doet opleven dat hij met een aantal van hen een aantal vluggertjes kan beleven. Vooral de borsten van Scheherazade doen zijn libido op hol slaan.

Mijn oordeel:
Mwah... het zal voor een deel zijn omdat ik uiteraard niet heb deelgenomen aan die revoluties (wegens nog niet geboren) en ook al omdat die revoluties niet tot in Opwijk zijn doorgedrongen, maar deze satire op die tijd en de kritische deconstructie van de vrij negatieve gevolgen van een als positief bedoelde revolutie gaat grotendeels aan mij voorbij. En om me nou eerst te gaan verdiepen in die geschiedenis om dan beter dit boek te kunnen waarderen, gaat me iets te ver :-) Waar dat voor een beter geïnformeerde lezer misschien meerdere betekenislagen geeft, is het verhaal van Keith die zich in de slaapkamers en de slipjes van zijn vrouwelijke kasteelgenoten probeert te manoeuvreren een beetje zielig. Pagina's lang lust hij naar een nacht met Scheherazade om dit dan door een verkeerd geplaatste opmerking allemaal teniet te doen. Uiteindelijk belandt hij dan in het bed van Gloria waarmee hij, in een aantal annexen, ook later nog allerlei zogenaamde geliberaliseerde seksuele (zij het vooral in het boek geïmpliceerd en niet expliciet) escapades beleeft.

Ook de psychologische laag waarbij Keiths stiefzuster (hij is geadopteerd) een belangrijke rol speelt, is me onduidelijk.

Kortom, het gaat over een tijd die ik niet echt ken. Zonder die kennis blijft een boek over zonder echt doel. Jammer, maar ik kan er dan ook geen gefundeerd oordeel over schrijven.

Eindoordeel:
**1/2

Drift - Marion Pauw

In 't kort: Jill volgt haar vriend Simon naar Aruba. Hij heeft daar een gouden baan gevonden, maar is helaas meteen op pad voor zijn werk. Jill verveelt zich in eerste instantie, totdat ze verwikkeld raakt in een moordzaak.

Mijn oordeel: Een lekker boek om in één avond uit te lezen. De schrijfster weet de spanning er goed in te houden. Wat zit er achter alle personages die ten tonele worden gevoerd? Hoe koosjer is haar vriend en diens collega's? Wat heeft Jill zelf op haar kerfstok? Ik bleef tot op het einde met vragen zitten, oftewel de spanning bleef er goed in. Bovendien bevatte het boek ook een leuke dosis humor. Hetgeen je niet zo vaak aantreft in literaire thrillers. Zo werden de clichés rond expats op een leuke manier neergezet en was het hoofdpersonage een grappig maar toch complex figuur.

Eindoordeel: ***1/2

De vrouwen van Carhullan - Sarah Hall

In 't kort: Groot-Brittannië in de toekomst. Het land is er ellendig aan toe. "Het Gezag" heeft de inwoners van het land in zijn greep. Natuurlijke energiebronnen raken op, er is te weinig voedsel, geboortebeperking wordt opgelegd. Er zijn echter een paar plaatsen waar het regime niet geldt en waar de "niet-officiëlen" wonen. Eén daarvan is de boerderij te Carhullan. Een plaats die gerund wordt door enkel vrouwen. "Zuster", de vrouw die ons haar verhaal vertelt, vlucht naar deze boerderij en vertelt ons hoe het er aan toe ging onder de strakke leiding van haar oprichtster Jackie Nixon.

Mijn oordeel: Interessant in dit boek is de vraag met welke mentale instelling je het beste overleeft in dergelijke tijden. "Zuster" is haar leven onder "Het Gezag" beu en net als haar landgenoten diep ongelukkig. Zij verlaat haar echtgenoot, waagt de vlucht naar een beter oord en overleeft. Zelfs wanneer ze ook daar fysiek en mentaal zwaar op de proef wordt gesteld. Maar net als onder "Het Gezag" valt ze in dit nieuwe oord ook onder een regime. Dat van Jackie Nixon. Door nét voldoende inspraak, onderlinge solidariteit en warmte overwint de groep vrouwen echter alle tegenslagen en kan het ten strijde trekken (letterlijk). Doordat je zeer dicht op de huid van "zuster" zit en de gang van zaken op de boerderij van dichtbij meemaakt, zit je goed in het verhaal. Het leeft en blijft hangen. Ik zie een verfilming in de sterren staan.

Eindoordeel: ****

Samaritan - Richard Price

In't kort:
Ray Mitchell keert, na een redelijk succesvolle maar korte carrière als scenarioschrijver voor een TV show, terug naar New Jersey en geeft daar een gratis college Creatief Schrijven aan leerlingen uit zijn oude middelbare school.

Wanneer hij op een bepaald moment in zijn appartement zwaar toegetakeld wordt en met zware hoofdwonden in het ziekenhuis belandt, wil Nerese, een bijna gepensioneerde agente, de dader(s) vinden. Zij wil zo een oude schuld bij hem vereffenen.

Mijn oordeel:
Viel tegen. Het verhaal speelt op hetzelfde terrein als de romans van George Pelecanos maar met dit boek in ieder geval niet in dezelfde divisie. Daarvoor zijn de personages net iets te rechtlijnig, de bedoeling van Price net iets te doorzichtig. Het verhaal klopt net iets te perfect naar mijn gevoel, waardoor je als lezer niet betrokken geraakt. Ray is bijvoorbeeld te vlak als personage en door zijn barmhartige samaritaan obsessie ook net iets te irritant. Ook de andere personages, door hun statische oppervlakkigheid, werkten een beetje op mijn zenuwen. Ze zijn daar om het verhaal te laten kloppen, maar ze leven niet.

Akkoord, tot het einde is het raden wie de uiteindelijke dader was, maar als we die dan uiteindelijk leerden kennen, dan geloofde ik het niet. Ik verklap nu wel de clou van het verhaal, maar het kon er bij mij niet in dat een jongen die nauwelijks een bal kan vangen zo'n goedgemikte klap op Ray's hoofd kan geven. Dit is duidelijk een tour de force van de schrijver om de verrassing en de (weliswaar goedbedoelde) boodschap te kunnen laten kloppen.

Eindoordeel:
Een matige ***

Ademschommel - Herta Müller

In't kort: de jonge Leopold woont met zijn Duits gezin in Roemenië, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Wanneer de Sovjets Roemenië binnentrekken in 1944, deporteren ze elke jonge Duitser naar werkkampen in de Sovjetunie. Leopold is één van hen. Vijf jaar lang moet hij dwangarbeid verrichten, tot hij uiteindelijk toch naar huis mag terugkeren. Maar thuis is geen echte 'thuis' meer voor hem…

Mijn oordeel: Herta Müller is de jongste Nobelprijswinnaar. Dit boek is haar meest recente en kreeg in de Standaard der Letteren de topscore. Zo werd mijn nieuwsgierigheid gewekt.

Dit is vooral een 'mooi' boek. Er gebeurt niet zo heel erg veel, maar het is allemaal zo mooi beschreven, in een erg knappe en uitgekiende taal. Müller beschrijft treffend hoe de jonge Leopold in het kamp verandert in een volwassen man, gekenmerkt door de ontberingen en de tragiek die hand in hand gaan met de dwangarbeid. De 'hongerengel' staat altijd aan de zijde van de kampbewoners, ze proberen die engel te verjagen met dromen, taalkunstjes en bedelen. Net voorbij het midden van het boek had ik het even moeilijk met de traagheid van de actie, maar al snel pikte Müller mij alweer op om samen met onze Leo naar huis te mogen terugkeren. Ook de laatste hoofdstukjes, waarin Leopold terug 'thuis' is maar zijn draai niet kan vinden, zijn weergaloos.

Eindoordeel: een aanrader. ****1/2

Eating the Dinosaur - Chuck Klosterman

In't kort: een resem essays over de meest uiteenlopende onderwerpen, van een lachband over American Football tot een vergelijking Kurt Cobain-David Koresh

Mijn oordeel: ik heb Klosterman leren kennen via de podcast (jaja, ik ben af en toe ook modern) van mijn held Bill Simmons (elders op deze site staan 2 recensies over zijn boeken). Op die podcast is Klosterman af en toe te gast, en hij is me direct opgevallen omwille van zijn doordachtheid, de manier waarop hij parallellen kan trekken waar er op het eerste zicht geen zijn, zijn oppervlakkigheidshaat, zijn dolentheid kortom.
Op één van de podcasts werd zijn meest recente boek Eating the Dinosaur kort besproken, mijn nieuwsgierigheid dwong me naar Amazon.com, de recensies daar waren lovend, en aldus verscheen dit boekje al snel in mijn boodschappenmandje.

Ik heb het me allerminst beklaagd. 't Is geen easy read, maar de structurering van elk essay draagt er toch toe bij dat het verteerbaar blijft. Daarenboven is Klostermans stijl erg spitsvondig en scherp. Zijn onderwerpen zijn erg uiteenlopend, zo is er voor elk wat wils. Het ene essay interesseert je meer dan het volgende, wat mij logisch lijkt, maar vervelen doet het nooit.
Klosterman schreef ook al een paar romans, die staan sinds kort op mijn to read-lijstje.

Eindoordeel: ****

Playing for Keeps - David Halberstam

In't kort: een uitgebreide biografie van Michael Jordan, 's werelds beste basketballer en waarschijnlijk bekendste sportman.

Mijn oordeel: in twee aparte chronologieën krijgen we een beeld van hoe Jordan tot een wereldsporticoon geworden is. We volgen zijn laatste seizoen bij de Bulls (1997-98) van naderbij, met daartussen flashbacks over zijn verleden (high school, college, beginjaren in de NBA, eerste grote successen, zijn baseballuitstap en zijn terugkeer via de grote poort).

Daarnaast krijgen we ook een diepgaand portret van iedereen die Jordan heeft beïnvloed: college-coach Dean Smith, Chicago Bulls-coach Phil Jackson, agent David Falk, NBA-baas David Stern, teammate Scottie Pippen enz enz.

Halberstam legt daarenboven een parallel tussen de opkomst van Jordan en de veranderende Amerikaanse maatschappij. Jordan wordt de beste basketballer ooit, maar ook en vooral een globaal icoon, gesponsord door Nike, McDonalds en andere Gatorades, en zo het uithangbord van de door geld en macht gedreven multinationals. De opkomst en het succes van Nike valt trouwens grotendeels samen met die van MJ. Jordan vond Nike-schoenen zelfs helemaal niet goed, speelde liever op Adidas, maar werd door zijn agent onder lichte dwang overhaald om toch maar bij Nike te tekenen. Met het gekende gevolg.

Dit is al de derde biografie van Jordan die ik lees, maar de meest uitgebreide, de meest diepgravende en dus ook de beste.

Eindoordeel: ****1/2

Een zomer om nooit te vergeten - Juliette Mead

In't kort: twee koppels, een Amerikaans en een Brits, doen aan huizenruil tijdens de zomervakantie. Uiteraard gebeurt er vanalles, waardoor op het einde van het boek twee volledig nieuwe koppels zijn gevormd, en één arme stumper alleen in de kou blijft staan.

Mijn oordeel: het hoeft niet altijd heel hoogstaande literatuur te zijn, vind ik. Af en toe een Jackie Collins, een simpele detective of iets als dit moet -zeker tijdens de vakantie- kunnen. Karaktertekening is niet echt diepgaand, plotlijnen zijn niet altijd even geloofwaardig, maar desondanks toch a good read. Wel een half puntje af door de vele storende typo's in de vertaling.

Eindoordeel: ***

Rubicon - Tom Holland

In't kort:
De ondertitel luidt "The triumph and tragedy of the Roman republic" en dat dekt de lading prima! We zien hoe Rome zicht eerst als stadstaat ontwikkelt tot de Republiek maar dan steeds, door groter en ambitieuzer te worden, steeds machtiger generaals kweekt en zo de basis legt voor haar eigen ondergang.

Mijn oordeel:
Ondanks 6 jaar Latijn en vele geschiedenislessen is er niet veel blijven hangen van de geschiedenis van de Romeinen (noch van het Latijn). En toch is het een tijdperk dat intrigeert. In dit boek wordt in zekere zin ook duidelijk waarom het intrigeert. Of misschien slaagt het boek er in om net die al bestaande fascinatie aan te spreken. Het is dan ook niet geschreven als een saaie feitenhistorie maar als een boeiend verhaal. Daardoor leest dit boek als een trein en ben je op elke pagina geboeid.

Er gebeurde namelijk vanalles, van het scabreuze tot het heroïsche. En alle grote figuren passeren de revue: Cicero, Julius Caesar, Marcus Antonius, Cleopatra en er zijn genoeg lekker smeuïge details over hun leven om te blijven lezen. De basis van het boek is echter een kijk op de republiek en hoe een ogenschijnlijk perfect georganiseerde, 'democratische' maatschappij ten onder is kunnen gaan. En zoals steeds is dat door "Macht" en eergierigheid geweest en door een republiek wiens invloed en macht te groot werd en zijn cultuur te ver wilde doorduwen.

Een aanrader als je wat meer wilt te weten komen over die wonderlijke Romeinse republiek en het ook alweer wat met de moord op Caesar, die dekselse Cleopatra e.d.

Interessant ook om dit te spiegelen aan het Amerika van onze tijd, al zijn er uiteraard duidelijke verschillen.

Leerrijk en lekker boek, dus, al kan ik afraden om het op de trein te lezen: ik heb er zo weken over gedaan en het vergt toch wel je concentratie om goed alle lijntjes te onthouden.

Eindoordeel:
****1/2

De wrede hand - Val McDermid

In’t kort:

Een voetbalster komt in het ziekenhuis terecht – diagnose: vergiftiging. Aanwijzingen zijn er niet. De zaak valt onder de verantwoordelijkheid van Carol Jordan en haar team. Profielschetser van dienst Tony Hill ligt zelf in het ziekenhuis maar probeert toch zijn steentje bij te dragen.

Mijn oordeel:

De reeks van Val McDermid rond het duo Carol Jordan – Tony Hill is absoluut niet te missen voor wie van thrillers houdt. “De wrede hand” is deel 5 en doet niet onder voor de andere vier (en ook niet voor de zesde trouwends, die niet zo lang geleden verscheen.

Het is niet absoluut noodzakelijk de boeken in de juiste volgorde te lezen, maar het is natuurlijk wel aan te raden. De verhalen zijn altijd sterk en goed gevonden, zelden heb je dat vage gevoel van herkenning dat zo eigen is aan de mindere exemplaren van het genre. Bovendien ontsproot aan het brein van McDermid een zeer bijzondere profielschetser: Tony Hill. Hij begrijpt als geen ander de seriemoordenaar, op het griezelige af zelfs. Hij worstelt ook vaak met de vraag hoe dat komt – zijn hoge mate van begrip en inlevingsvermogen doet hem twijfelen aan zijn eigen geestelijke gezondheid.

Tony Hill heeft het niet alleen moeilijk met zichzelf, maar ook met anderen. Hij wordt neergezet als een eenzaat, die liever Lara Croft speelt op zijn PC dan met echte mensen omgaat. Toch bestaat er tussen hem en Carol Jordan een zekere band, soms zelfs aantrekkingskracht.

Deze reeks van Val McDermid werd ook verfilmd als ‘Wire in the blood’, een ijzersterke serie. Meestal vallen zo’n verfilmingen tegen, maar deze keer niet. Robson Green is uiterst geloofwaardig in de rol van Graham Greene. Uiteraard blijft het geschreven woord sterker, is er meer ruimte om dingen echt uit te werken. Maar in dit geval krijgt het lezen iets extra’s, omdat Tony Hill levensechter geworden is. De tv-reeks is cinematografisch ook heel knap, eeneven grote aanrader als de boeken.

Eindoordeel:

****

Beatrice en Vergilius - Yann Martel

In’t kort

Henry heeft een bestseller geschreven, dus de verwachtingen omtrent zijn volgende boek zijn hooggespannen. Helaas beoordeelt zijn uitgever dat tweede boek als moeilijk verkoopbaar. Dat vreet aan Henry. Dan krijgt hij fragmenten uit een toneelstuk opgestuurd, met in de hoofdrol een brulaap en een ezel. Hij gaat op zoek naar de auteur ervan.

Mijn oordeel

Jaren geleden las ik met heel veel plezier ‘Het leven van Pi’, van Yann Martel. Ik heb het zelfs gekocht nadat ik het bibliotheekexemplaar al gelezen had. Groot was dus mijn blijdschap en bijgevolg ook mijn verwachting toen mij ter ore kwam dat Martel een nieuw boek geschreven had. Zodra het in de boekenwinkel op de planken lag, heb ik het gekocht en gelezen.

De lezer krijgt ruwweg twee verhalen voorgeschoteld. Er is het leven van Henry, zijn moeilijkheden met zijn uitgever, zijn leven dat langzaamaan van de rails geraakt. Daarnaast is er het toneelstuk, met als hoofdpersonages twee dieren.

Zoals in het leven van Pi ligt er weer een dikke laag symboliek/allegorie/toespelingen over het dierenverhaal, in dit geval het toneelstuk. En net zoals bij het leven van Pi, is het op het einde niet helemaal duidelijk waarover het nu precies ging, wat Martel écht bedoelde. Alleen stoorde me dat bij dit boek wel in zekere mate, bij het leven van Pi niet. In een radiointerview hoorde ik Martel wel wat uitleg geven bij zijn bedoelingen, en zoals vaak vertelt de uitgever op de achterflap ook hier weer net dat beetje teveel. Helaas, het heeft niet geholpen.

Voor mij bleef het een zeer vrijblijvend boek. Omdat het heel erg vlot geschreven is, heb je het uit voor je er erg in hebt. En, toegegeven, een enkele passage was zeer treffend. Maar ergens liet het me gans koud. Het was uit voor ik het wist, maar waarover het ging? Of wat ik ervan vond? Moeilijk te zeggen.

Misschien is Martel wel té gekunsteld en geconstrueerd. Als ik me voorstel hoe het moet voelen om schrijver te zijn, dan denk ik aan een soort innerlijke drang om je op papier te uiten, je wordt bijna overgenomen door de woorden, je kan niet anders. Martel gaf me al bij zijn eerste boek de indruk dat schrijven voor hem minder een roeping dan een beslissing is – heel bestudeerd: als ik de juiste ingrediënten samenvoeg, dan krijg ik een boek dat zich misschien zelfs een plaatsje op een bestsellerlijst kan krijgen. Of – wie weet – in een cursus wereldletterkunde. Bij zijn eerste werk slaagde hij aardig in dat opzet, bij zijn tweede wat minder.

Eindoordeel

**1/2

Het eerste weekend - Bernhard Schlink

In’t kort

De Duitse RAF-terrorist Jörg kijgt na 20 jaar gratie. Zijn eerste weekend in vrijheid brengt hij door op het vervallen landhuis van zijn zus, samen met oud vrienden.

Mijn oordeel

Veel actie is er niet. Het boek beschrijft de verschillende personages, hun gedachten en de eventuele confrontaties tussen hen. Uiteraard hebben ze allemaal een behoorlijk verschillend profiel, anders was er weinig om over te schrijven. Een iemand is tandtechnicus geworden, een andere journalist, nog een andere dominee.

Wat de achtergrond is van Jörg, welke terreurdaden hij begaan heeft, kom je in de loop van het verhaal te weten, al is het eigenlijk weinig belangrijk. De focus ligt vooral op hoe ze na twintig jaar nog op elkaar reageren. Ze zijn immers niet allemaal de revolutie volledig trouw gebleven. En natuurlijk spelen ook oude verhoudingen binnen de groep nog steeds een rol.

Het verleden is steeds aanwezig, ook in een verhaal in het verhaal, namelijk het boek dat één van de aanwezigen aan het schrijven is. De verhaallijn die zich zo ontwikkelt blijft wat secundair en insinueert vooral, zodat niet duidelijk is in welke mate het fictie betreft of een weergave van het verleden.

De politiek-morele discussie of de terreur door de RAF al dan niet terecht was, klinkt voortdurend door, maar wordt niet tot op het bot gevoerd. Dat wel doen, of tot een conclusie komen, zou het boek ook te moraliserend of belerend gemaakt hebben. Het zou ook nuance moeilijk maken. En Schlink schetst aboluut geen zwart-witte personages.

Het meest bekende boek van Schlink is ‘De voorlezer’, dat ook verfilmd werd. Blijkbaar behandelt hij in zijn werken steeds soortgelijke thema’s. Maar in ‘het eerste weekend’ miste ik toch iets. Misschien heb ik niet voldoende voeling met de RAF en wat die voor Duitsland betekende. Zorgde dat voor een mindere betrokkenheid, vooor minder inlevingsvermogen.

Eindoordeel

***

Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran – Eric-Emmanuel Schmitt

In’t kort

Momo is twaalf en woont samen met zijn vader in Parijs. Hij doet elke dag boodschappen bij meneer Ibrahim. Hoewel Momo regelmatig ook dingen steelt uit de winkel, raakt hij toch bevriend met meneer Ibrahim.

Mijn oordeel

“Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran” is een van de vijf boeken die samen Schmitts ‘cycle de l’invisible’ vormen. In elk van die boeken vormt religie het centrale thema, in dit geval is die religie het soefisme.

Toch schrijft Schmitt in mijn ogen geen religieuze boeken. Meer nog dan de positieve (en soms ook negatieve) aspecten van religie, gaan de boeken van Schmitt over menselijkheid en goedheid. Misschien zou het beter zijn om in plaats van religieus over filosofisch te spreken, tot zelfs over ethisch. Hij licht uit religie die elementen die eerder algemeen-menselijk genoemd kunnen worden en bouwt daar dan een verhaal rond.

Die verhalen zijn vaak zeer eenvoudig, op het kinderlijke af. Zeker in zijn ‘cycle de l’invisible’, voert Schmitt vaak kinderen op als hoofdpersonages. De boeken geven daardoor ook soms bijna de indruk kinderboeken te zijn.

Dit klinkt niet echt als reclame – mij zou het in elk geval niet overtuigen om ze te lezen. Maar toch blijkt telkens opnieuw dat Schmitt weet te raken. In dit boek gebeurde dat zelf gans onverwacht. Tijdens het lezen was ik niet bijzonder enthousiast, misschien zelfs wat teleurgesteld. Gelukkig werd idt volledig rechtgetrokken op de laatste pagina’s, al blijft ‘Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran’ voor mij wel het minst geslaagde van wat ik al van Schmitt gelezen heb.

Eindoordeel

***1/2

De donkere kamer van Damocles - Willem Frederik Hermans

In’t kort

Het hoofdpersonage van deze klassieker uit de Nederlandse literatuur is Henri Osewoudt, een gewoon en kleurloos iemand. In de loop van Wereldoorlog 2 komt hij door toeval in contact met Dorbeck, die in het verzet zit en die hem opdrachten begint te geven.

Mijn oordeel

Wat een vreemd boek. Ik lees graag Hermans, dus ook ‘de donkere kamer van Damocles’. En toch...

Het verhaal loopt vlot. Ik wil er hier niet teveel over vertellen, om het leesplezier van anderen niet in de weg te staan, maar in elk geval is er – in tegenstelling tot bijvoorbeeld in ‘nooit meer slapen’ – aan actie geen gebrek. Dat zorgt ervoor dat het boek boeiend is en blijft.

Waarom is het dan een vreemd boek? Wel, om verschillende redenen. Het is een boek dat voortdurend vraagtekens oproept. Op zich is alles duidelijk, maar de combinatie van verschillende elementen, het opeenvolgen van gebeurtenissen is dat niet. Ook is het boek doordrenkt van een zekere afstandelijkheid. Je leeft wel mee met Osewoudt, maar maar tot op zekere hoogte. Niet voldoende om – althans in mijn geval – erdoor geraakt te worden.

Misschien moet ik dit boek wel een tweede keer lezen, om een klaar oordeel te kunnen vellen. Of de film kijken, want blijkbaar werd het verfilmd – maar dat is dan ook maar de interpretatie van een regisseur natuurlijk. Of wat meer lezen over WF Hermans zelf – blijkbaar hield die er een zeer uitgesproken wereldbeeld op na. Anderzijds is dat ook wel de sterkte van het boek: dat het in je hoofd blijft zitten, dat je er niet uit raakt.

Eindoordeel

***1/2

Over de liefde - Doeschka Meijsing

In 't kort: Pip, een vrouw van +/- 60, wordt verlaten door haar (derde) liefde en verglijdt in een depressie. Dan ontvangt ze een DVD van een onbekende Jan. Niet lang daarna krijgt ze bovendien een ernstig ongeluk. Door geheugenverlies weet ze niet meer waarom ze op die plaats was en wat er gebeurde. Langzaam maar zeker wordt alles echter weer duidelijker en komt ze, oa door de DVD, meer te weten over de eerste (van de drie) grote liefde in haar leven: een schooljuf.

Mijn mening: Ik ben dit verhaal eigenlijk pas op naar het einde toe meer gaan waarderen, omdat het een en ander toen pas op zijn plaats viel (blijkbaar heb ík dat als lezer toch nodig). Ik vond het steeds wat te ongestructureerd waardoor het voor mij lang onduidelijk was waar het naar toe ging. Maar eigenlijk ging het niet écht per se ergens naar toe. Het verhaal beschrijft voor mij de behoorlijk depressieve gemoedstoestand van een lesbische 60+ vrouw en haar herinneringen aan haar vorige liefdes. Het einde blijft redelijk open. We weten niet waar het uiteindelijk met Pip naar toe gaat. Dat vind ik wel gedurfd, een open einde. En hier werkt het.

Eindoordeel: **1/2

De verborgen geschiedenis van Courtillon - Charles Lewinsky

In 't kort: Door onbekende omstandigheden komt de verteller van dit verhaal in het rustige kleine dorpje Courtillon te wonen. Hij leert er verschillende, nogal xenofobe, dorpsgenoten kennen, die ieder hun eigen eigenaardigheden en geheimen hebben.

Mijn mening: De boekomslag was voor mij wat misleidend. Ik was nogal geïntrigeerd door de geheimen die aan het licht zouden komen, maar die vielen mij wat tegen. Bovendien vond ik geen enkel hoofdpersonage sympathiek. Ok, het zijn ook geen fijne mensen in dat dorp, dat is wellicht de clou, maar enige herkenning of sympathie heb ik toch wel nodig om in een verhaal te zitten. Geen fijne leeservaring voor mij dus.

Eindoordeel: **

Het verslag van Brodeck - Philippe Claudel

Het verslag van Brodeck – Philippe Claudel

In’t kort

In “het verslag van Brodeck” wordt het verhaal van een dorp verteld waar een vreemdeling komt wonen. Enkele maanden na zijn komst, is de vreemdeling dood. Aan Brodeck wordt gevraagd een verslag te schrijven van de gebeurtenissen.

Mijn oordeel

In het begin van het boek krijgt Brodeck van zijn dorpsgenoten de opdracht het verslag te schrijven van de gebeurtenissen die voorafgingen aan de dood van de vreemdeling, de “Anderer”. Omdat Brodeck een buitenstaander is, nooit volledig in het dorp geïntegreerd, kan hij niet anders dan aanvaarden.

Als lezer krijg je alles te zien van het perspectief van Brodeck. Verschillende verhaallijnen lopen door elkaar: het verslag, hoe Brodeck zelf de gebeurtenissen beleefde, Brodecks verleden etc. De afwisseling tussen en opeenvolging van verhaallijnen is heel erg grillig.

Datzelfde geldt ook voor het boek op zich: het is grillig en de sfeer heeft iets grimmigs. Dit wordt ook nog extra in de hand gewerkt door een soort tijd- en ruimteloosheid: nergens wordt geëxpliciteerd waar of wanneer alles zich afspeelt. Ook het verleden van Brodeck en zijn familie wordt enigszins verholen.

Uiteraard heb je als lezer snel een vermoeden (dat ik omwile van het leesplezier hier niet zal neerpennen). Dit vermoeden wordt langzaamaan bevestigd. De trage onthulling voedt de nieuwsgierigheid. Je wil gewoon doorlezen. Persoonlijk vond ik dat de verwachtingen wat te hoog gespannen raakten hierdoor. Het einde kwam voor mij iets te snel en was iets te voorspelbaar.

Gelukkig wordt dit gecompenseerd door de mooie schrijfstijl van Claudel. Die heeft steeds iets poëtisch, met veel beelden, filmisch zelfs. “Het verslag van Brodeck” is zelf ook een soort beeld: op de achterflap wordt het een parabel genoemd en dat is toch wel terecht. Ik raad wel aan de achterflap niet te lezen, om de leeservaring zo puur mogelijk te houden.

Eindoordeel

***1/2