Bush at war - Bob Woodward

Ik heb de Nederlandse vertaling gelezen (hadden geen andere in de bieb: Bush in Oorlog) .

Genre:
(Amerikaanse) politiek, oorlog

Mijn oordeel:
Ik ga niet een heel lange review schrijven over dit boek, aangezien ze voor een groot deel gelijk loopt met die van ART over "State of Denial" van dezelfde Bob Woodward.

Ook dit boek getuigt van een journalistiek die in deze tijden blijkbaar een uitzondering wordt eerder dan de regel die ze zou moeten zijn. Woodward is een objectieve, eerlijke chroniqueur van het eerste jaar na de aanslagen van 11 september op de WTC torens. Het toont een president Bush die samen met zijn regering ten allen prijze de spierballen wil laten rollen tegen die duivelse terroristen.

Die objectieve realiteit die Woodward ons hier toont is trouwens soms bijna sterker dan fiction. Waar ik bij James Ellroy in "American Tabloid" dacht dat de beschrijvingen van de CIA en FBI mensen evenals de onderhandelingen met de presidenten weliswaar leuk waren, maar vast een beetje overdreven, blijkt uit dit boek dat het er echt af en toe zo aan toe gaat: CIA agenten worden met stapels dollarbiljetten naar Afghanistan gestuurd om daar de nodige militaire steun te bekomen voor een overwinning op Al Qaida, Powell wordt door Cheney en Rumsfeld, die zijn diplomatieke gezeur beu zijn, naar het Midden-Oosten gestuurd om een con flict op te lossen dat niet opgelost kan worden...

Ware het niet de realiteit, het ware hilarisch. Nu is het in zekere zin triest.

Opvallend, wel, is dat je in dit boek toch ook nog de weerslag van 9/11 merkt. Woodward kraakt Bush niet echt af, zeker niet in het begin van het boek. Een oorlog tegen de terroristen die de aanslagen gepland hadden is ook aannemelijk. Hoe ze aangepakt werd, echter... Het is een wonder dat ze in Afghanistan succes geboekt hebben.

Eindoordeel:
Goed boek; spannend en intrigerend tegelijk. Het biedt een mooie kijk dus in de hoofden van de Bush administration.

Ik lees binnenkort zeker deel 2 en 3.

****

Now I can die in peace - Bill Simmons

Genre: geschiedenis / sport

De auteur:
Bill Simmons is een columnist voor de Amerikaanse sportzender en -website ESPN, waar hij ook bekend staat als The Sports Guy. Hij is een Bostonian in hart en nieren, en de teams uit New England en Boston liggen hem dan ook na aan het hart.

In't kort:
De Boston Red Sox, het favoriete baseball-team van Simmons, draagt al sinds 1918 de Curse of the Bambino met zich mee: ze verkochten toen sterspeler Babe Ruth aan aartsvijand New York Yankees, waar die uitgroeide tot de beste speler aller tijden en de titels aan mekaar reeg; sindsdien is de tussenstand in wereldtitels Yankees 26 - Red Sox 0...


In dit boek verzamelde Simmons zijn columns over de Red Sox tussen 1999 en 2004, het jaar waarin de Red Sox eindelijk de vloek van zich afschudden en de titel pakten. De eerste columns zijn af en toe defaitistisch, en laten zien wat het is om als doorwinterde fan van een team toch keer op keer ontgoocheld te worden. Stilaan echter slaat die ontgoocheling om in hoop, en die wordt uiteindelijk toch bekroond met de langverwachte titel.


Mijn oordeel:
Simmons is een sportswriter zoals er geen twee zijn: hij weet erg veel over sport, maar kan daar met heel erg veel humor over schrijven. Die combinatie is vrij zeldzaam, en dat maakt zijn columns, en bij uitbreiding ook dit boek, een klapper van formaat.

Simmons heeft een merkwaardige stijl: hij vergelijkt sportprestaties en -figuren vaak met dingen uit de populaire cultuur. Een uitstekend voorbeeld hiervan is hoe hij het Red Sox-team van 2003 vergelijkt met de cast van Beverly Hills 90210: speler X lijkt op Brandon, coach Y heeft dan weer meer weg van Dylan, en speler Z is dan weer Kelly ten voeten uit. Andere veelgebruikte referenties: Shawshank Redemption, de Godfather-trilogie, de World Wrestling Federation, gokken en het verbod erop, ... Het feit dat Simmons niet zo erg veel ouder is dan ikzelf, maakt dat de vergelijkingen meestal gaan over programma's en personen die ik ken, en dat helpt natuurlijk wel.

Het leukste aan dit boek is nog dat hij zijn columns, enkele jaren geleden geschreven, heeft voorzien van voetnoten die de situatie op dit moment belichten. Zo maakte Simmons enkele voorspellingen in 2003, die op dit moment helemaal anders zijn uitgedraaid. Zijn zelfironie op zo'n momenten is goddelijk.

Enig nadeel: Simmons gaat uit van heel wat voorkennis, niet alleen van het spelletje baseball zelf, maar vooral van de Amerikaanse cultuur. Omdat je de referenties niet altijd snapt, gaan grappen af en toe verloren. Maar geen nood, er zijn er meer dan genoeg...


Eindoordeel:
Ik probeer mijn maximumscores te beperken, maar deze keer kan ik er echt niet onderuit... *****


PS: Go, Sox, go !!!

Porno - Irvine Welsh

Genre:
Drugs, sex maar geen rock&roll

In 't kort:
Porno is het vervolg op het zeer succesvol verfilmde Trainspotting uit 1993. We maken na 10 jaar opnieuw kennis met Sick Boy, Mark Renton, Frank Begbie en Spud.

We volgen deze personages terwijl hun paden weer kruisen, nadat ze in die 10 jaar ver uit elkaar zijn gaan lopen.

Rode draad is de pornofilm (Seven Rides for Seven Brothers) die Sick Boy in een achterkamertje van zijn pub in Leith gaat opnemen (vandaar de titel).

Hij schakelt daarbij de hulp in van Mark Renton, die in de voorbije jaren in Amsterdam (!) een succesvolle technoclub uit de grond heeft gestampt.

Mijn oordeel:
"Porno" begint heel erg goed. Het is leuk geschreven en de kritiek op onze moderen "IKEA-bland culture" die Irvine Welsh door de mond van vooral Sick Boy afvuurt, is ook scherp en grappig.

Alleen: dat is voor eventjes wel grappig, maar na verloop van tijd (200-tal pagina's) is het frisse eraf en wordt het meer een gezeur. Het valt ook vrij snel op dat de personages vooral leuk zijn omdat je ze nog herkent van Trainspotting (in mijn geval van de film: ik zag de gezichten van de acteurs voor me terwijl ik het boek las en hoorde ook hun stemmen). Ze lopen er soms ook vooral een beetje voor spek en bonen bij. De rol van Spud is niet echt duidelijk. Begbie is erbij om weer voor het zinloze geweld te zorgen. En de pornofilm zelf: nou, niemand schrikt nog van een beetje expliciete sex in een boek. En het is nooit mooi of prettig om te lezen, eigenlijk.

Misschien allemaal wel de bedoeling van Irvine Welsh, maar ik was het na 200 pagina's toch een beetje beu. Dat ik het boek heb uitgelezen, toont dat Irvine Welsh met de personages uit Trainspotting leuke personages geschapen heeft, maar het werd toch een struggle op het einde (478 pagina's is het boek). Er zijn echt hele hoofdstukken bij die niets te betekenen hebben.

Het Schotse dialect, dat Welsh gebruikt als voornamelijk Begbie en Spud aan het woord zijn, is sowieso best moeilijk om te lezen en je moet het echt in je hoofd horen om het te kunnen verstaan. Dat verdwijnt echter wel na verloop van tijd, maar dat kan wel een reden zijn om het boek links te laten liggen (was ook de reden waarom ik Trainspotting niet gelezen heb).

Ook de personages blijven vlak, en dat is voornamelijk omdat er maar liefst 5 verschillende vertellers zijn in dit boek. Naast de 4 musketiers heb je ook nog Nikki, die voor Sick Boy's charmes valt en één van de hoofdrollen in zijn film zal spelen.

Al bij al een teleurstelling, dit boek. Ik zag vast niet alle lagen in het boek dat Welsh er in gestopt heeft, maar ja, het moet je dan wel interesseren om ze te vinden. Het boek moet het hebben van de populariteit van de personages, maar ook dat is onvoldoende om het hele boek door te werken.


Eindoordeel:
Leuk in het begin, maar vervlakt heel erg na ongeveer 200 pagina's. In de beperking toont zich de meester, en dat is nou net wat Welsh hier is vergeten. En dat het einde best voorspelbaar is, al ergens halverwege het boek zelfs, tja, dat helpt niet.

**

PS: de meeste echte reviews (van echte, gekwalificeerde recensenten) spreken mij tegen, by the way, so don't let the 2 stars put you off.

Adrian Mole & The weapons of mass destruction - Sue Townsend

Genre:
dagboek


In 't kort:
Adrian Mole begon op zijn 13 3/4 met zijn eerste dagboek. Een vijftal dagboeken volgde, waarvan deze het laatste is. Nu, op zijn 34e, is er niet veel veranderd. Adrian is nog steeds dezelfde onnozelaar die in dezelfde valkuilen trapt. En het is weer hilarisch.
Iedereen kent een Adrian Mole in zijn omgeving: naief, onhandig, tikkeltje narcistisch, onnadenkend maar erg aandoenlijk.

En ook nu haalt hij zich weer allerlei ellende op de hals.

Mijn oordeel:
Ik ga niet verklappen welke ellende. Dat moeten jullie zelf maar lezen.
Ik heb nu alle dagboeken van Adrian Mole gelezen en ze zijn allemaal even grappig. Zonder dat je het beseft zit je hardop lachend in de trein.
Ik hoop dat hij (Sue Townsend eigenlijk) nog tot zijn 80e doorgaat met zijn dagboeken. Héérlijk!!
Ik denk overigens wel dat het handig is, mocht je geinteresseerd zijn, om zijn dagboeken in chronologische volgorde te lezen.

Voor de liefhebbers. Adrian Mole heeft een eigen site: http://www.adrianmole.com/index.html
Ook hilarisch!

Eindoordeel:
****

Watchmen - Alan Moore (tekst) en Dave Gibbons (tekenaar)

(Ik heb dit boek al een drietal jaar geleden gelezen, maar het verdient zeker zijn plaats hier)

Genre:
Stripverhaal, graphic novel, science fiction, Action comic, doomsday fictie.

In 't kort:
- Who watches the watchmen?
- Het failliet van superhelden (oude én nieuwe) in een tijd waarin de nucleaire dreiging alle zin voor argumentatie overboord gooit.

Mijn oordeel:

Dit is niet zomaar een stripverhaal. Dit is een echte "graphic novel". Het is een groots verhaal waarin we de twijfels zien van een generatie superhelden (de Watchmen uit de titel) die er eigenlijk niet meer toe doet. Deze superhelden worstelen ook met dit besef. Dat zie je heel goed bij iemand als Rorschach (één van de coolste, maar tegelijk ook één van de akeligste en wreedste supehelden ever).

De twijfels van de superhelden worden uiteraard geëxtrapoleerd naar de twijfels van de Verenigde Staten (en bij uitbreiding de westerse wereld) van eind jaren '80 . Dit wordt allemaal op een indrukwekkende manier in elkaar gezet en verweven.

Om het allemaal nog wat religieus-existentiëler te maken hebben we ook nog een god-like personage in Doctor Manhattan en een would-be godlike creature (of eigenlijk de gevallen engel) in Ozymandias.

Het verhaal grijpt je vast van pagina één tot pagina laatst. Voor Nieuwe Superhelden is dit zeker een aanrader, al vertelt het laatste deel van het boek in zekere zin dat ook de Nieuwe SuperHelden tot mislukken gedoemd zijn.

De novel barst ook van de stijl en wordt doorspekt met zogenaamde krantenknipsels, feiten, dossiers etc... Knap...

Eindoordeel:
Heel erg indrukwekkende, coole en duistere graphic novel met meerdere lagen en geloofwaardige, menselijke, superhelden. *****

Feitje:
Juni 2009 komt er ook een film van uit.

Leuke aanvullende informatie van Dirk:

• De titel is respectvol geleend uit 'Desolation Row' van Bob Dylan (Highway 61 Revisited).
• Moore is ook bekend van de reeds verfilmde graphic novels From Hell, V for Vendetta en League of Extraordinary Gentlemen, maar die komen allemaal niet in de buurt van het getekende werk,... afwachten dus.
• En voor de die-hards: je kan het boek ook met annotaties lezen, het bulkt van de intertekstualiteit.

The Good Life - Jay McInerney

In't kort:

The Good Life vertelt het verhaal van twee mensen, Luke en Corrine, die hun leven in New York weer oppikken na 9/11.

Hij is een voormalige Wall Street hot shot mét verplichte trophy wife. Net voor het begin van de roman heeft hij besloten een sabbatical te nemen om iets nuttigs te doen met zijn leven.

Zij is een voormalig financieel adviseur die haar leven en werk weer probeert op te pikken nadat ze jarenlang thuis is gebleven voor de opvoeding van haar tweeling. Haar man is redacteur bij een grote uitgever.


We volgen in dit boek hoe deze twee mensen en hun naasten omgaan met de veranderde uiterlijke wereld, vooral in New York, maar ook hun veranderde en veranderende innerlijke wereld als ze elkaar ontmoeten bij een soepbedelingspost voor de reddingswerkers.


Mijn oordeel:
Van McInerney had ik al "Bright Lights, Big City" gelezen. Dat was goed bevallen.
McInerney heeft, net als een heleboel andere Amerikaanse schrijvers als Auster, Ellis en andere, de gave om je mee te laten leven met de personages. Ik voel me nooit de afstandelijke lezer bij deze schrijvers maar maak deel uit van de wereld van de hoofdpersonages.
Zo ook bij dit boek. Het verhaal van Corrine en Luc en hun respectievelijke families wordt daardoor ook interessanter om volgen, net zoals je het wedervaren en succes van je eigen vrienden en familie boeiend vindt maar dat van een complete stranger vooral niet. Het enige wat enigszins afstand creëert is dat er, zeker in het begin van het boek, wat te vaak met namen wordt gegooid (de man van Corrine werkt voor een uitgeverij en één van hun vrienden is dan Salman Rushdie (en niet een andere wat minder bekende schrijver).
Naar het einde toe wordt het boek ook wat minder en vielen me af en toe zaken op die ik ronduit potsierlijk vond: Corrine vindt in een huis waar ze met Luc verblijft een boek van Plato en dan gaan ze vrolijk citeren uit het "Symposium" van Plato. En ook 's avonds bij het haardvuur lazen ze elkaar lekker uit Plato voor. Dat is voor mij een manco van McInerney (zeker in dit boek), dat het allemaal zo intellectueel moet zijn. Waar je de personages eerst aanvaardbaar en herkenbaar vindt, creëert hij zo een afstand die er niet hoeft te zijn. En da's jammer, want dan leef je ook minder mee.
Ook andere zaken vielen me op het einde wat tegen. Bepaalde verhaallijnen worden wat mij betreft onvoldoende of helemaal niet afgerond, waardoor je met te veel vragen blijft zitten op het einde (en het is geen mistery novel, voor alle duidelijkheid). Wat is er nog met Hilary gebeurd? Hoe loopt het af met Ashley en Sasha? En ik begrijp totaal niet waarom aan het einde de personages ineens een bocht van 180° maken.
Eindoordeel:
Ja, toch wat teleurstellend. Drie vierde van het boek vond ik echt heel erg goed en we leven ook echt mee met de personages en dan het laatste vierde van het boek is niet bevredigend.
Ondanks mijn kritiek leest het wel aardig weg en vind ik de stijl van McInerney (net als dus andere Amerikanen) boeiend.
Dus toch een aanrader, maar geen absolute aanrader.
**** voor eerste 3/4 en **1/2 voor laatste deel = ***1/2 totaal

State of Denial - Bob Woodward

Genre:

(Amerikaanse) politiek, oorlog

In het kort:

Dit boek, door Bob Woodward, is het derde deel van de trilogie over de George W. Bush Administration in vervolg op de eerder verschenen titels "Bush at War" en Plan of Attack". Het is niet zozeer een roman, maar een journalistiek verslag van honderden interviews die de schrijver heeft gehouden met een groot aantal medewerkers uit de directe omgeving van Bush. Het boek gaat met name over het aan de dag gelegde mis-management van de Bush regering direct voorafgaand aan de invasie in Irak en de eerste jaren na de invasie.

Bob Woodward heeft al decennia een reputatie als luis in de pels van de diverse Amerikaanse regeringen en wordt alom gehaat of geliefd. Het absolute hoogtepunt uit zijn journalistieke loopbaan is zonder enige twijfel de Watergate affaire rondom president Nixon. Zijn hardnekkigheid en die van collega Carl Bernstein, in het boven water krijgen van de waarheid, heeft uiteindelijk tot het aftreden van president Nixon geleid (zie de titel "All the President's Men", boek en film).

Het is dezelfde hardnekkigheid die in dit boek aan de dag werd gelegd in het vinden van de beweegredenen van de key-players in de regering Bush om ten strijde te trekken tegen het Irak van Sadam Hoessein. Al vanaf de eerste hoofdstukken wordt het duidelijk dat de stijfkoppigheid van de regering groter is dan die van Woodward en hen uiteindelijk boven het hoofd groeit. Maar dat zullen ze, gezien de titel van het boek, nooit of te nimmer toegeven.

Ik heb met verbijstering en ongeloof het boek in één adem uitgelezen en zit nu wat terneergeslagen en ontmoedigd dagelijks het nieuws omtrent deze oorlog te volgen in de diverse media. Een oorlog die duizenden mensenlevens kost en onvoorstelbare hoeveelheden geld.

Mijn oordeel:

Wederom een boek aan de hand van Woodward dat inmiddels veel stof heeft doen opwaaien en dat je zeker tot nadenken en cynisme zal aanzetten. Degenen die de moeite nemen deze idiote werkelijkheid te gaan lezen zullen niet bedrogen uitkomen.

Het is een duidelijk te volgen verhaal dat chronologisch is opgezet en daar waar het ingewikkeld wordt, prima wordt ingeleid. Een voorwaarde voor wat meer leesplezier is wel dat men enigszins inzicht moet hebben in de Amerikaanse politiek. Het duizelt je van de vele namen die er in voorkomen. Maar dat is dan ook het enige minpunt.

Larry King interviewt Bob Woodward over dit boek.

Eindoordeel:

****1/2

Net geen 5* omdat het nog niet heeft geleid tot het aftreden van de regering Bush.

Het maakbare brein - Margriet Sitskoorn

Genre:
Neuropsychologie / hersenen / gedrag / infotainment.

In 't kort:
Margriet Sitskoorn is expert op het gebied van de relatie tussen ons gedrag en onze hersenen.
In haar boek legt ze uit hoe de interactie tussen je gedrag en je hersenen tot stand komt en in hoeverre je zelf je hersenen kunt beinvloeden. Je brein is namelijk maakbaar/aanpasbaar (plastisch).

Mijn oordeel:
Het boek is heel duidelijk en leesbaar opgebouwd. Je leest het makkelijk in één ruk uit. Dit komt voornamelijk doordat Sitskoorn heel prettig en leuk schrijft. Ik ben namelijk ook dol op haar columns in de EOS en MIND magazine. Ze weet me altijd heel nieuwsgierig te maken, door te beginnen met vragen stellen.
Ze weet in dit boek heel goed d.m.v. boeiende voorbeelden te illustreren hoe dingen in elkaar zitten.
Bovendien is het boek elaborerend opgebouwd: ze komt goed & helder terug op onderwerpen die ze eerder uitlegde. Op die manier worden..jawel..structuren in je hersenen opgebouwd en nieuwe kennis aan bestaande kennis gekoppeld.

Kortom: wat ze vertelt is interessant en het beklijfd ook nog goed, zonder dat het al te wetenschappelijk is geschreven. Wat dat betreft lijkt dit boek qua opzet & aanpak erg op "Kaas & de Evolutietheorie" van Bas Haring.

Saillant detail: Nu weet ik eindelijk waarom Jan zo'n kletskous is (zie pag 123)

Eindoordeel:
*****

Sleuteloog - Hella S. Haasse

Genre: Roman, mysteries, Nederlands-Indie

In `t kort: Een vrouw blikt, op verzoek van een journalist, terug op haar jeugd in Nederlands-Indië (typisch Haasse thema. Ze heeft er zelf haar jeugd doorgebracht).
Daar was ze bevriend met Dee. Maar deze vriendschap brokkelde langzaam af. Dee werd, als half-indo, activiste tijdens de Indische oorlog en keerde zich van haar burgerlijke Hollandse vriendin af. Maar was dit verschil in afkomst en persoonlijkheid de enige reden?
Door de journalist te schrijven, komt ze langzaam achter de ware reden van hun groeiende afstandelijkheid.

Mijn oordeel: Hella S. Haasse weet net zoals in haar andere boeken een mysterieuze suspense te wekken in haar romans. Er worden allerlei suggesties gedaan, maar pas op het einde weet je meestal pas echt hoe de vork in de steel zit. Al wordt dit meestal niet expliciet gemeld en sla je je boek vaak verwonderd dicht met de vraag.."Of zou het toch anders zijn geweest?"

Eindoordeel: ***1/2 Omdat ik de meeste andere boeken van haar toch net iets beter vind.

Mevrouw Bentinck - Hella S. Haasse

Genre: historische brievenroman

In het kort: Hella Haasse heeft in twee boeken (Overenigbaarheid van karakter & De groten der aarde) het leven van gravin Charlotte Sophie Bentinck (1715-1800) gereconstrueerd.

Dit heeft zij gedaan door de continue brievenwisseling tussen haar en haar (schoon)familieleden, hier en daar wat aangepast, weer te geven.

Charlotte komt in deze brieven naar voren als een pittige, opstandige, voor die tijd tamelijk losbandige tante. Ze trouwt, krijgt een verhouding met haar zwager, vraagt een scheiding aan, krijgt een aantal buitenechtelijke kinderen, smijt met geld. Kortom, voor die tijd een vrouw die zich absoluut onbetamelijk gedroeg. En dat werd haar duidelijk gemaakt, gezien de schriftelijke adviezen en de rechtszaken die tegen haar werden aangespannen.

Mijn oordeel: De brieven hadden op mij een hele wisselende uitwerking. De ene keer vond ik dat Charlotte-Sophie een onuitstaanbaar, egoistisch wicht was. (hoe kun je je kinderen in de steek laten! hoe kun je de man van je geliefde stiefzuster verleiden! Hoe kun je!). Ze had duidelijk alle ellende aan zichzelf had te danken. Een andere keer vond ik haar dapper, vooruitstrevend en gezond zelfzuchtig (Waarom mag een vrouw haar kinderen niet verlaten en een man wel? Waarom zou je niet scheiden van zo`n saaie humorloze regent?).

Kortom: de hoofdpersoon kwam duidelijk uit de verf, de tijdsgeest van de Nederlanden van de 18e eeuw werd duidelijk neergezet én ondanks dat het een reeks van brieven was, las het erg goed weg.

Eindoordeel: ****

I'm a Lebowski, You're a Lebowski: Life, The Big Lebowski, and What Have You - Bill Green e.a.

Genre: fanboek

In 't kort:

Een boek voor en door "achievers", de officiële naam voor The Big Lebowski fans. Achievers zijn makkelijk te herkennen. Het zijn die nerds die blijkbaar dubbel gaan liggen bij het horen van zelfs maar de gerigste verwijzing naar The Big Lebowski. Ze schamen er zich ook niet voor om in het openbaar heelder passages uit de film na te spelen en dat vooral heel luid.

Ik ben een achiever. And proud we are of all of them.

Mijn oordeel:

Made me laugh to beat the band.

Een aanrader voor elke achiever. Wat voor non-achievers een nadeel blijkt aan het boek is dat je de film minstens 4 keer gezien moet hebben alvorens aan het boek te beginnen. Een beetje achiever heeft TBL minstens 10 keer gezien.

Op haast elke pagina verscheen een glimlach van herkenning op m'n gezicht en af en toe ontsnapten me zelfs lichte chuckles (mijn versie van hardop lachen). Dat de schrijvers de vertolkers van legendarische zijpersonages als Little Larry (You're killing your father, Larry!) of Smokey (pacifist) zijn gaan interviewen, is niet alleen briljant maar ook ontzettend geestig.

Je komt ook te weten wat de inspiratie was voor de hoofdpersonages en/of voor een aantal van de meest hilarisch scènes in de film (That rug really tied the room together, did it not?).

Soit, non-achievers won't get or like this book. Achievers, however, zullen dit boek verslinden (as I did). Met dank aan Jeroen die het me uitleende.

Veel meer ga ik er niet over zeggen. Ik verval anders in quotes.

Eentje om af te sluiten, uit de gekuiste TV versie: "This is what happens when you find a stranger in the Alps!!".

*****

Extremely Loud & Incredibly Close - Jonathan Safran Foer

In't kort: Jongen. 9/11. Vader. Leegte. Grootouders. Bombardement Dresden. Dagboek. Foto's. Brieven. Spaties. Kleuren. Zoektocht.

Mijn oordeel: Ontroerend. Mooi. Grappig. Licht. Zwaar. Indrukwekkend. Emotioneel. Een vondst.

"De mens is het enige dier dat bloost, lacht, in een god gelooft, oorlog voert en met zijn lippen kust. Dus, hoe meer je met je lippen kust, hoe meer mens je bent."

Eindoordeel: ****

Sula - Toni Morrison

Genre:
Afro-Amerikaanse literatuur

In't kort: Sula groeit samen met haar hartsvriendin Nell op in een zwart gehucht van het stadje Medallion, landelijk Ohio. Rond haar 20ste besluit ze de wereld te verkennen, waarna ze tien jaar later opnieuw 'thuis'komt. Ondertussen is er heel erg veel veranderd, ook tussen Sula en Nel. Ze blijken elkaars tegenpolen te zijn geworden.

Mijn oordeel: Raar boek... Gesitueerd in een context van zwaar racisme (de jaren '20-'40), overspel en huiselijk geweld, proberen Sula en Nel er in eerste instantie het beste van te maken, ze delen elkaars gevoelens en geheimen. So far so good.

Sula's terugkeer, het scharniermoment van de roman, genereert een kettingreactie aan extreme gevoelens en ideeën, althans dat lijkt me de bedoeling. Ik vind het heel veel hebben van oeverloos gewauwel, met dialogen die je drie keer moet lezen alvorens je de dieperliggende betekenins begint te begrijpen.

Er zijn leuke passages, maar de hoofdtoon van de roman blijft zweverig, in het ijle rondtoerend.

En dat vond ik trouwens ook al van 'Beloved', Morrisons bekendste roman. Ofwel snap ik er helemaal niks van, dat kan ook.

Eindoordeel: ** (omdat ik het uiteindelijk toch helemaal heb uitgelezen)

The Sea - John Banville

In 't kort:

Max Morden probeert een recent verlies en een trauma uit het verleden te verwerken door terug te keren naar een symbolische plek uit zijn verleden.

Mijn oordeel:

Een echt auteurs-boek.

Het kan verkeren. Waar ik een tijdje geleden nog lichtelijk mijn gal spuwde over de navelstaarderij in Flaubert's Parrot, kom ik nu met een positief oordeel over het verhaal over een navelstaarder in John Banvilles "The Sea". We volgen namelijk alleen maar de gedachten van Max Morden. Hij is ook het enige echt belangrijke personage.

Wat dit boek zo mooi en geslaagd maakt, is de doorgedreven mooie stijl. Geen woord staat verkeerd. Via mooie, poëtische volzinnen weet Banville me te ontroeren en te boeien. Banville laat de lezer echt mee-leven met Max. Je voelt en ademt mee met Max door de geweldige stijl in dit boek.

Op het einde krijg je ook plots puzzelstukken aangereikt van een puzzel waarvan je tot dan toe niet wist dat je hem aan het leggen was. Je bent een ontdekkingsreiziger in de gedachten van Max.

Eindoordeel:

Een even ontroerende als intrigerende roman. Die Booker prize die hij heeft gekregen was dus niet onverdiend.

****

De mooiste zonsondergang van de wereld

Genre: reisverhaal

Het boek: op http://www.bol.com/ staat het volgende: "(..) Karel is een toerist die geen toerist wil zijn. Hij ergert zich aan de andere toeristen, maar bewandelt wel dezelfde paden. Hij weigert zich te onderwerpen aan regels en tijdsschema's, maar wil 's avonds wel comfort en lekker eten. Hij denkt dat niemand reist als hij, maar overal ziet hij mensen die dezelfde gidsen gebruiken. Reizen is soms geen pretje voor Karel, toerist tegen wil en dank. Als toerist en journalist reisde Karel Michiels naar de meest uiteenlopende plaatsen. Overal vond hij het prachtig, maar soms net zo goed afstotelijk. Die haat en die liefde probeert hij te vatten in verhalen die even indringend als ontroerend kunnen zijn, even brutaal als hilarisch." Beter had ik het zelf niet kunnen zeggen.

Mijn oordeel: ik weet nog steeds niet wat ik van dit boek moet vinden.

Michiels beschrijft een heleboel reizen, van 1989 tot 2002, in aparte hoofdstukjes. Maar die zijn van verschillende kwaliteit. Het ene moment denk je ''pff, kan ik even goed,'' terwijl het volgende hoofdstukje dan weer briljant is. Zijn verhaal over Andalusië (nota bene op hetzelfde moment dat ik er was) is het beste in de bundel, en ook de Kreta-verhalen zijn de moeite waard. Andere, zoals die over Lissabon en Tunesië, zijn dan weer een stuk minder.

Al bij al wel een aangenaam boek, ook al moet je soms even op de tanden bijten. Of gewoon een hoofdstukje overslaan, dat kan uiteraard ook.

Eindoordeel: ***

Interessante discussie: burgerrecensenten

Blijkbaar is het genre van de internet recensies in het Nederlandstalige gebied nog niet zo heel erg oud.

Echter wel oud genoeg om al een beetje een kleine polemiek te krijgen tussen voor- en tegenstanders.

Zorex wees me op de volgende discussie. Altijd leuk leesvoer.

Lees vooral ook de discussie zelf eerst voor je het volledige stuk leest.

Best leuk, dus.

Barney's version - Mordecai Richler

Barney Panofsky, een oudere, Canadese tweederangs televisieproducent van joodse afkomst besluit zijn memoires te schrijven omdat die van zijn gezworen vijand, waarin deze hem van moord beschuldigt, op het punt staan te verschijnen.

Zijn verhaal wordt echter vooral getekend door de drie huwelijken die hij achter de rug heeft. Op een uitermate cynische manier vertelt Barney Panofsky over de mensen die zijn pas kruisten en de werelden waarin hij verzeild raakte.

Hoe ironisch, zwartgallig en hulpeloos 'angry' hij ook is, uit alles blijkt een onwaarschijnlijk grote liefde voor het leven. Barney is een spetterend personage, een misantroop met een hart. Ondanks zijn (grote) kleine kantjes, ga je houden van deze exuberante figuur.

De humor is bijtend, slim en alomtegenwoordig, maar wat dit boek echt groots maakt, is de melancholie. Zelden mooier beschreven dan hier.

Dit is mijn onbetwiste boeken-nummer-1.

Mordecai Richler kreeg hier niet voor niets één van de grotere literaire prijzen uit Canada voor.

Beoordeling: *****

Het gouden kompas - Philip Pullman

Trilogie: Het gouden kompas (oorspr. His dark materials)

1. Het noorderlicht (oorspr. The Golden Compass)
2. Het listige mes (oorspr. The Subtle Knife)
3. De amberkleurige kijker (oorspr. The Amber Spyglass)

Dit is Thea Beckman's Kruistocht in Spijkerbroek ontmoet Tolkien's Lord of the Rings. Dit is J.K.Rowling's Harry Potter ontmoet Douglas Adam's Hitchhiker's Guide to the Galaxy.

Dit is een trilogie die je zelfs na de laatste bladzijde nog niet loslaat. Dit zijn, van alle boeken die hier al besproken zijn, diegenen die je zeker zou moeten lezen. En... dit is warm aanbevolen door Katia!


Heb je nog meer redenen nodig?

Een bespreking lees je hier.

En de verfilming van deel I krijgen we hier hopelijk eind december in de zalen (verfilmd door New Line, welbekend van LOTR, met o.a. Nicole Kidman, Daniel Craig en Sam Elliott in de hoofdrollen).

Beoordeling: *****

Europa in oorlog - Norman Davies

Genre:
Geschiedenis / Oorlog

Om op de Band of Brothers vraag verder te gaan (zie daar in de comments): zelfs in de non-fictie blijkt er zeer veel fictie te sluipen. Of andergezegd: Norman Davies toont hier mooi aan hoe iedereen eigenlijk alleen maar onthoudt wat hij wil onthouden. Hoe zelfs de ergste feiten jarenlang verdoezeld worden. Hoe zelfs tot op de dag van vandaag het exacte verhaal niet gekend is.

Wat was de grootste militaire operatie in Europa? Niet D-Day. Wat was het grootste concentratiekamp in Europa? Niet Auschwitz. Wat wist ik over de Tweede Wereldoorlog? Niet bijster veel, zo bleek na het lezen van dit boek.

Norman Davies geeft een antwoord op deze en vele andere vragen Europa. En mijn al te simplistische beeld over de strijd tussen goed en kwaad (de geallieerden tegen de nazi's), bleek akelig dicht bij de hedendaagse rethoriek uit de actuele wereldpolitiek te komen.

In dit zeer vlot leesbare boek zet de auteur de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog uiteen volgens een vijftal duidelijke thema's: geografisch, militair, ideologisch, politiek en moreel.

Een aanrader!

Beoordeling: ****

Band of Brothers - Stephen Ambrose

Genre:
Geschiedenis / oorlog

In 't kort: dit boek (voor alle duidelijkheid, het boek was er een tiental jaar eerder dan de serie) verhaalt de geschiedenis van de Easy-compagnie, 506de regiment, 101ste Luchtlandingsdivisie doorheen de Tweede Wereldoorlog. De compagnie werd opgericht in 1942 en uiteindelijk ontbonden in 1946, en was betrokken bij alle belangrijke Amerikaanse gevechten in de Europese zone. Easy werd als één van de eersten gedropt boven Normandië, de dag voor D-day. Daarna ging het naar Carentan (ook Normandië), waar ze mee hielpen een bruggehoofd te slaan. Na een verkwikkende rustpauze ging het naar Eindhoven en Arnhem voor operatie 'Market Garden', en dan in quasi één moeite daar naar Bastogne, om het Von Rundstedt-offensief een halt toe te roepen. En alsof dat nog niet genoeg is, is Easy ook één van de eerste om Hitlers Adelaarsnest in Berchtesgaden uit te roken.

De auteur: Ambrose is hoogleraar geschiedenis en heeft een tijdlang de Boyd-leerstoel bekleed aan de universiteit van New Orleans. Hij schreef heel wat boeken over de Tweede Wereldoorlog. Ik las van Ambrose eerder D-Day (**** 1/2), een omstandig en zeer uitgebreid verslag van de voorbereidingen, de gebeurtenissen op de dag zelf en de afwikkeling van 6 juni 1944.

Mijn oordeel: Band of Brothers is een al even omstandig verslag van het wedervaren van Easy, van bij hun opleiding tot het einde van de oorlog. Ambrose laat heel wat ex-Easy-leden aan het woord, en heeft ook oog voor de kleine details en de pittige anekdotes, zonder het grotere kader uit het oog te verliezen. In het begin word je wel om de oren geslagen met heel wat namen, wat het niet echt makkelijk om volgen maakt. Maar al snel heb je door dat Ambrose steeds dezelfden aan het woord laat (degenen die het overleefden, quoi), en vallen de puzzelstukjes wel in elkaar.

Ambrose heeft niet alleen oog voor de feiten en de anekdotes, maar gaat ook dieper in op de psyche van een frontliniesoldaat, zijn angsten, dromen en bekommernissen.

En dat alles heel erg vlot geschreven, in duidelijk afgebakende hoofdstukken. Alleen spijtig van de soms erg storende vertaal- en schrijffouten, wat het boek toch een half puntje kost.

Van dit boek is ook een prestigieuze televisiereeks gemaakt door Steven Spielberg en Tom Hanks, die op dit moment in mijn DVD-speler zit. Visueel heel indrukwekkend, maar af en toe wordt een loopje genomen met het boek, om het geheel wat spannender en Hollywoodiaanser te maken.

Beoordeling: boek ****, dvd-reeks **1/2

Molvanië - Cilauro, Gleisner & Sitch

Genre:
Reisverhaal

In 't kort:
Dit boek is een reisgids over Molvanië, dat zich situeert in het Oostblok, tussen Slovenië, Slovakije, Polen, Duitsland, Oekraïne, Wit-Rusland, Kirgizië, Turkmenistan en Vladivostok. Naast nuttige weetjes over de vaderlandse geschiedenis (over de Gladbaagdynastie en diens Gouden Eeuw (720-988 na Chr) of de 13-Jarige staking, krijgen we ook een portret over de 'vader van modern Molvanië,' Szlonko BusjBusj.
We krijgen ook een lijstje met handige uitdrukkingen (Sprufki Doh Craszko, wat ruik ik toch), tips over restaurants en accomodatie, zoals Hotjl Palfvi, en andere uit-tips, zoals het Museum voor Middeleeuwse Tandheelkunde in Vajana, in de Molvanische Alpen.

Mijn oordeel:
Je hebt het al geraden, dit is een satire op de Lonely Planet-reisgidsen, met een heleboel onzin na elkaar. Heel erg origineel, maar op den duur wel vermoeiend. Het is sowieso al niet vanzelfsprekend om een reisgids echt te gaan lezen, maar hier moet je voortdurend alert blijven en de aandacht er volledig bij houden. Verder kan ik enkel Bill Bryson nog citeren, die dit boek 'ongelooflijk origineel en ontzettend grappig ' vond, blijkt uit de cover.

Beoordeling: ****

De onverschilligen - Alberto Moravia

Dit boek was het debuut van de Italiaanse auteur Moravia, in 1929, en verscheen onlangs in de reeks 'Verboden Boeken' van De Morgen.

In 't kort: we volgen gedurende drie dagen een gezin (bestaande uit moeder, dochter en zoon), de minnaar van de moeder en haar beste vriendin. Het gezin staat aan de rand van het faillissement, maar wil dat eigenlijk niet beseffen. Wanneer ze zich uiteindelijk toch bewust worden van hun problemen, probeert het gezin daar op alle mogelijke manieren onderuit te komen, vooral langs de vermogende minnaar van de moeder.

Maar de onderlinge relaties tussen alle hoofdpersonnages worden gekenmerkt door een enorm gebrek aan communicatie, waarbij geen van hen zijn gevoelens op een adequate manier kan of durft uiten.

Het boek stopt abrupt, en als lezer krijg je geen sluitend antwoord op hoe het de hoofdpersonnages uiteindelijk vergaat.

Mijn oordeel: mensen die me een beetje kennen, weten dat ik graag 'closure' heb bij een boek of film, maar hier heeft dat gebrek eraan me niet echt gestoord. Je hebt als lezer genoeg kennis over de personnages opgedaan om te weten dat het meer dan waarschijnlijk niet goed met hen afloopt.

De roman is een aanval op de Italiaanse middenklasse uit die tijd (de jaren '20) en diens schijnheiligheid en huichelarij. De fascisten en hun vitalisme keurden dit pessimistische boek af en plaatsten het op de lijst van verboden boeken.

Dat dit boek ooit verboden is geweest, lijkt moeilijk te geloven. Een teken van de veranderde tijden, ongetwijfeld. Veel schokkends staat er niet, behalve het feit dat op praktisch elke pagina het woord 'onverschillig' wordt vermeld, en dat dat op den duur wel wat gaat tegensteken. Dit lijkt me een vrij gewoon boek, voor mij dan ook niet meer dan drie sterren waard.

Beoordeling: ***

Toby Litt - Deadkidsong

Genre: psychologische thriller.

In het kort:

Deadkidsong gaat over "Gang", een groep van vier jongetjes, die er nogal militaristische gedachten en gewoonten op na houdt. Iedereen heeft in zijn jonge jongens/meisjesjaren dit soort "bondjes" gehad, maar in dit boek gaat het allemaal net iets te ver....met dodelijke afloop.

Mijn oordeel:

Ik wilde al heel lang eens een boek van Toby Litt lezen. Vond het zo grappig dat elk nieuw boek van hem met de volgende letter in het alfabet begint. Dit is zijn vierde dus.

Het verhaal wordt heel traag opgebouwd. Alhoewel ik dat meestal juist prettig vind (Ik heb "De boeken der kleine zielen" van Louis Couperus met veel zin uitgelezen!), vond ik het bij dit boek wat irriterend. Ik had de eerste 200 pagina's zoiets van: "En nu mag er wel eens wat gebeuren mensen!! Er was op de achterflap beloofd dat er doden zouden vallen!!" Maar misschien ben ik teveel gewend aan detectiveverhaaltjes ;-)
Anyway, ik ben toch door blijven lezen. Meer naar het einde toe werd het verhaal steeds boeiender en greep het echt naar de keel. De jongetjes gaan echt rare dingen doen en ontpoppen zich tot ware psychos. Een knap staaltje kinderpsychologie.

Jammer dus dat ik de eerste helft van het boek nagelvijlend heb zitten te lezen, terwijl het verhaal op zich geweldig is. Als ik een regisseur was, zou ik meteen de filmrechten kopen en er een film van maken. Alleen zou ik Stephen King voor het scenario laten tekenen.

Beoordeling:

** (eerste 200 pag) + **** (laatste 250 pag) / 2 = ***

Het laatste raadsel van Fermat - Simon Singh

Genre:
Wiskunde

In 't kort:
In de zeventiende eeuw pende de Franse wiskundige Pierre de Fermat in de marge van een van zijn handschriften een wiskundige (en op het eerste gezicht erg eenvoudig ogende) stelling neer. Een bewijs geeft hij er niet bij, naar eigen zeggen wegens plaatsgebrek. Die kleine, slordige kanttekening houdt vervolgens gedurende drieënenhalve eeuw de wiskundige gemeenschap in de ban. Een hele galerij aan wiskundigen - waaronder een aantal zeer grote namen - bijt zich de tanden stuk op de zoektocht naar een bewijs. In 1994 slaagt de Britse wiskundige Andrew Wiles erin, maar niet nadat een eerdere op het eerste gezicht succesvolle poging van hem gesneuveld was.

Mijn oordeel:
Een heerlijk boek: de geschiedenis van de de laatste stelling van Fermat bevat zoveel verrassende wendingen en kleurrijke details dat het soms lijkt alsof je fictie aan het lezen bent. Een romanauteur zou de plotlijn niet beter hebben kunnen uittekenen. Daarnaast (eigenlijk: erdoorheen geweven) geeft het boek bovendien ook een overzicht van de geschiedenis en de hoogtepunten van de wiskunde, en dit op een zeer toegankelijke en verhalende manier.

Het is duidelijk dat je een interesse voor wiskunde en wiskundige fenomenen moet hebben als aan je dit boek begint. Voorkennis is echter geenszins vereist: Singh houdt het allemaal zeer toegankelijk (voor iemand die al wat populair-wetenschappelijke boeken over wiskunde achter de kiezen heeft soms zelfs wat te toegankelijk) en legt alles netjes uit. Bovendien is ook de formulering van de stelling zelf door een tienjarige te begrijpen (wat overigens eens te meer bijdraagt tot de romantiek van de geschiedenis van de stelling).

Een praktische noot: ik heb het boek in het Nederlands gelezen, en weet dus niet hoe het zit met de stijl van het oorspronkelijke boek. De vertaling is echter uitstekend.

Beoordeling: ****

Dead Famous - Ben Elton

Genre:
Detective / Fictie / Satire / Whodunnit

In 't kort:
Er wordt een moord gepleegd in het "Big Brother"-huis (en de moordenaar bevindt zich waarschijnlijk dus nog in het huis), maar het programma gaat gewoon door (de kijkcijfers weet je wel).

Mijn oordeel:
Dit is Ben Elton op zijn best: het boek begint als een vlijmscherpe en ongelofelijk accurate satire op het hele "Big Brother"-gebeuren en de bordkartonnen BV- of BN-wereld die daarrond hangt (Eltons satire is hier nog een graad of twee scherper dan in "Chart Throb", cf. de bespreking op deze blog). De manier waarop Elton de personages hier neerzet is tegelijkertijd hilarisch en zo akelig precies dat je er rillingen langs je ruggengraat van krijgt (om een idee te krijgen: de karakteriseringen hebben een hoog Little Britain-gehalte). Absolute voorwaarde om het bovengenoemde ten volle te kunnen smaken is wel dat je het boek in het Engels leest: Elton speelt namelijk op meesterlijke wijze met de dialecten van zijn personages (ook dat kunstje doet hij trouwens nog eens lichtjes over in "Chart Throb"). Die dialecten maken dat het boek slightly more demanding is om te lezen (toch als je alle nuances wil smaken), maar we praten nog steeds over Ben Elton, dus onder de 40p/h zakt je leestempo niet.

De BB-satire is echter slechts één kant van het boek: halverwege ontwikkelt het verhaal zich tot een zeer spannende en meeslepende whodunnit, waardoor het boek bij momenten unputdownable wordt. Dat de ontknoping wat vergezocht is (al lopen de meningen daarover uiteen) neem je er graag bij. Een must-read.

Beoordeling: ****

Catch 22 - Joseph Heller

Genre:
Historische roman / Oorlogsroman

In 't (heel) kort:
"Catch 22" is het verhaal van Yossarian, een bombardeur in WO II, die steeds meer doordrongen raakt van de absurditeit van oorlog.

Mijn oordeel:
Dit is voor mij het ultieme boek, het boek der boeken. "Catch 22" is een boek dat me tot in mijn diepste wezen heeft geraakt: het is tegelijkertijd hilarisch, schokkend wreed, ongelofelijk ontroerend, en het eindigt in een staat van oprecht, puur en intens geluk. Ik weet dat ik lyrisch, extatisch en over de top klink (alsof ik aan de LSD zit, quoi) en dat ik met de daardoor gecreëerde verwachtingen het leesplezier van toekomstige lezers alleen maar kan hypothekeren, maar dat is dan tough titty: this is how I feel about "Catch 22".

Toch een cautionary note: dit boek is geen easy reading, zeker niet in het begin, wanneer je nog in het verhaal moet komen, en moet wennnen aan Yossarians idiosyncratische manier van vertellen en dito levensstijl. Bovendien is het best een lang boek (443pp.). But it is so worth the read...

Weetje:
De idiomatische uitdrukking "catch 22", wat zoveel betekent als "een no-win situatie", is afgeleid van dit boek.

Beoordeling: *****

The Naming of the Dead - Ian Rankin

Genre:
Detective / Thriller

In 't kort:
Detective Inspector John Rebus zit opgescheept met de (schijnbare?) zelfmoord van een MP en een seriemoordenaar die het op verkrachters heeft gemunt, en dat terwijl in Edinburgh net de G8-leiders bij elkaar komen, de veiligheidsmaatregelen draconisch zijn en Rebus' oversten liever geen vervelend moordonderzoek aan hun hoofd hebben. Voor Rebus' collega Siobhan Clarke wordt het persoonlijk wanneer haar moeder gewond raakt in een van de antiglobalistische betogingen.

Mijn oordeel:
Ian Rankin is wat mij betreft een van de beste (zoniet de beste) detective-auteur van het moment. Toegegeven, het feit dat zijn hoofpersonage een wat oudere, norsige inspecteur is met een tragisch liefdesleven die op zijn 'hunches' afgaat, de officiële politieregels aan zijn laars lapt en daardoor regelmatig overhoop ligt met zijn superieuren, is weinig origineel (Frost or Morse anyone?), zeker als je daar nog een sidekick aan toevoegt (in dit geval Siobhan - spreek uit: Shi-vaughn) die enerzijds grote bewondering heeft voor haar baas, maar anderzijds ook de druk voelt om te conformeren aan de norm binnen het politiebureau. Wat Rankin echter zeer sterk maakt is dat hij altijd zijn huiswerk doet: hij researcht het onderwerp dat als achtergrond voor het verhaal dient, en kan daar dus ook met verstand van zaken over spreken. In dit specifieke geval slaagt hij er bijvoorbeeld heel erg goed in om de beklemmende sfeer in Edinburgh ten tijde van de G8-top te karakteriseren: er is een gigantische politiemacht op de been, die in een staat van oorlog leeft met de antiglobalisten, de anarchisten, de punks etc. (Dat ik het boek gelezen heb ten tijde van de laatste G8-top in Duitsland zal ook wel geholpen hebben bij mijn inlevingsvermogen, maar goed.) En daarnaast zit er met de relatie van Siobhan tot haar ouders ook een sterke emotionele lijn in, wat in de andere Rebus-romans al eens durft ontbreken. De ontknoping is een beetje zoals alle ontknopingen in detectives: plots klikt alles netjes in elkaar. Ze is dus ook ondergeschikt aan het middendeel van het boek. Dat is wat mij betreft zeer sterk.

Beoordeling: ****

Down Under - Bill Bryson

Ook verschenen als "In a Sunburned Country"

Genre:
Reisverhaal

In het kort:
Bill Bryson reist door Australië en vertelt over zijn ervaringen in dit wonderlijke land.

Mijn oordeel:
En hij doet dat wederom goed.

Bill Bryson heeft op mij de uitwerking dat ik geboeid blijf lezen, aan sneltreinvaart en dat ik bovendien steeds méér wil weten. Hij is als die zeldzame soort van boeiende middelbare schoolleerkrachten die zo boeiend over hun vak vertelden, dat je vanzelf al de moeite deed om er voor te leren.

Met plezier kennis opdoen, heet dat.

Op de keeper beschouwd past Bryson steeds hetzelfde trucje toe, dat klopt, maar anders dan bij, pakweg, andere formuleschrijvers als Dan Brown, krijg ik bij Bryson géén braakneigingen en heb ik niet de neiging om het boek op te vreten om het ook fysiek te laten verworden tot wat het eigenlijk is (ik laat dit verder aan jullie verbeelding over). Het is steeds een prettig weerzien met een briljant en onderhoudend verteller. Net als bij "A Short History of Nearly Everything" opent hij de deur naar een boeiende wereld. Het is aan de lezer om achteraf te besluiten of hij de kamers, waar deze deuren toe leiden, wil bezoeken of niet.

Eindoordeel:
****

Flaubert's Parrot - Julian Barnes

In het kort:
Geoffrey Braithwaite, een amateur Flaubert kenner, gaat in Rouen en omgeving op zoek naar de papegaai die Flaubert op z'n schrijftafel had staan en neemt ons daarbij mee op een literaire exegese van het genie Flaubert.



Mijn oordeel:
Te literair, te postmodern.
Het verhaal kon me op geen enkel moment boeien. Er is een tijd geweest dat dit soort postmoderne, literair genrevervagende werkjes mij boeiden. Ik merk dat ik toen een door literatuurstudie op de verkeerde weg gestuurd mannetje was. Het is vast heel erg knap, hoor, literatuurtechnisch gezien, maar ik wil graag een verhaal waar ik me in kan verdiepen, niet een als literair essay over Flaubert vermond romannetje.
Nu, ik heb het vast allemaal verkeerd begrepen, en ik heb ook nog geen werken van en over Flaubert gelezen (misschien helpt dat voor dit boek) want het boek won bijna de Booker Prize. Als ik m'n best doe, kan ik er ook wel een 'literair exegetische' uitleg aan geven, en dan is deze roman vast een parodie op de literaire exegese, en moeten we het hoofdpersonage zien als de papegaai uit de titel (oooh, how marvellously intellectual, I must say!!), om nog maar te zwijgen over de briljant subtiele ironie in het boek, maar navelstaarderij is zelden boeiend.
Niets voor mij, dus. Heb het ook na 140 van de 190 pagina's weggelegd om niet meer opnieuw op te nemen.


Eindoordeel:
Alleen te verteren door Flaubertkenners en -exegeten.
*1/2

Even praktisch: labels

Als we onze recensies posten, dan is er op dit moment niet echt een manier om ze snel terug te vinden.

Het is echter mogelijk om onder je bericht labels te plaatsen. Zo definieer je handig je eigen recensies aan de hand van een aantal sleutelwoorden. Het enige wat je hoeft te doen, is sleutelwoorden vinden en ze, gescheiden door een komma, te typen voor je je bericht publiceert. En als je het vergeten bent: ik kan het achteraf ook nog voor je doen.

Ik stel voor dat we proberen in ieder geval de (achter)naam van de auteur te gebruiken en aan te geven of het fictie dan wel non-fictie is.

1. Achternaam auteur (of als het wat uitmaakt ook de voornaam)
2. Fictie of non-fictie

Verder lijkt het me dat je helemaal vrij bent hierin. Genre is leuk (thriller, love story,...) en bij non-fictie dan waarover precies (reisverhaal, geschiedenis,...), taal misschien (Engels, Nederlands). Lijkt mij dat we uiteindelijk wel een handige labellering hierin vinden. Leuke is dat we achteraf steeds de labels van de berichten kunnen aanpassen naar eventueel handiger labels.
Aan de rechterkant van de blogpagina vind je namelijk sinds nu een lijst met labels. Iedereen die bijvoorbeeld wat van Bill Bryson zoekt, hoeft maar op dit label te klikken om alle berichten met dit label op het scherm te toveren.
It's cheese, it's peas: it's cheesy peas!
Ik kijk voor de rest een beetje rond in Bloggerland om te kijken of ik er een heuse zoekmachine op kan zetten. Mijn Internetprogrammatiekunsten zijn echter beperkt. Anyone who can help: please.

Notes from a big country - Bill Bryson

Ook bekend als "I'm a stranger here myself".

Genre:
Column / Amerikaans

In 't kort:

Bill Bryson (ondertussen wel bekend bij iedereen) keert, na ongeveer 20 jaar als Amerikaan in Groot-Brittanië gewoond te hebben, met zijn familie (Engelse vrouw en kinderen) terug naar de VS.

Dit boek is een verzameling columns die hij over zijn ervaringen als 'hernieuwde Amerikaan' schrijft voor de Engelse zondagskrant The Mail on Sunday. Hij beschrijft daarbij typische en opvallende Amerikaanse fenomenen, steeds (maar zo is dat bij columns) vanuit zijn eigen verbazing geschreven.

Mijn oordeel:

Bill Bryson heeft de sleutel tot leuk en lekker schrijven gevonden. Zonder ooit plat te worden of goedkope grapjes uit te halen, schrijft hij een boek dat je in een recordtijd uitleest. Zijn stukjes zijn bijna zonder uitzondering boeiend, informatief én grappig. De man heeft een leuke kijk op het leven en voldoende zelfspot om wat anders als navelstaarderij zou kunnen overkomen leuk te brengen.

Wil je op een leuke manier wat opsteken over de VS (let wel, eind jaren '90, dus pre 9/11) en gewoon een leuke leeservaring hebben, dan is dit het ideale boek.

Minpuntje: hij schrijft het voor een Brits publiek en verwijst daarbij naar het verschil tussen Amerikaanse en Britse gewoontes (die voor ons niet noodzakelijk bekend zijn (maar wel bij halve Anglofielen als ik)).

Eindoordeel:

****1/2

De lijfarts - Maria Stahlie

Genre: drama/ontwikkelingsroman

In het kort: Ik ga niets schrijven over de inhoud van het boek, want a] er gebeurt zoveel dat mijn samenvatting de lading nooit kan dekken en b] het in dit geval niet leuk is om te verklappen, vooral omdat er veel oorzaak-gevolg dingen inzitten die je, voordat je begint, niet moet weten om het boek juist te kunnen lezen en beoordelen. Mocht je toch een synopsis willen lezen, klik hier.

Mijn oordeel: is dat dit een geweldig boek is. Het leest heel vlot, het verhaal is zeer boeiend en afwisselend en het hoofdpersonage is sympathiek. Je hoopt gewoon dat het allemaal goed komt. Maar dat weet je pas echt op het einde.
Let op: Ik vond het begin wat saai en onsamenhangend. Maar als je doorleest wordt het flink beter en kom je er niet meer vanaf.

Eindoordeel: ****1/2

Fenrir - Hella S. Haasse

Genre: familiedrama/thriller

In het kort: Edith Waldscha, een bekend pianiste, woont samen met haar zus en diens man en kind op een landgoed in de Ardennen. Zij houdt daar wolven in haar tuin. Journalist Matthias is wolven-expert. Door een vriend komt hij terecht op het landgoed. Er spelen een aantal zaken binnen de familie, iedereen heeft zijn eigen geheim en eigenaardigheden. Langzaam kom je erachter hoe de zaken in elkaar steken.

Oordeel: Ik ben nogal fan van de schrijfstijl en verhalen van Hella S. Haasse, dus dit boek was ook weer in één ruk uit. Als je houdt van mystieke verhalen, dan raad ik je aan dit boek te lezen. Ik vind het geweldig hoe snel je in die geheimzinnige en raadselachtige sfeer van dit verhaal terecht komt. Het zijn altijd een beetje rare, wereldvreemde personages in Haasse's boeken. Ik hou daar wel van.

Eindoordeel: ****

Amerikanen zijn niet gek - Charles Groenhuijsen

Genre:
Journalistiek / Amerika

In het kort:

Charles Groenhuijsen, oud-correspondent in de Verenigde Staten voor de NOS schrijft in een aantal hoofdstukken zijn bevindingen over het Amerikaanse volk, met vooral aandacht voor onze vooroordelen hierover.

Mijn oordeel:

Het hele boek pretendeert onze vooroordelen over de Verenigde Staten aan de realiteit te toetsen. Echter, het effect bij mij was net andersom. Vooroordelen werden bevestigd of, erger nog, er was te weinig argumentatie en informatie gegeven om mij echt een ander beeld te laten krijgen van dit bizarre land.

En dat is toch wel heel erg jammer. Je verwacht van een journalist die 13 jaar in de VS heeft geleefd toch wel wat meer dan enkele oppervlakkige stukjes. Het lijkt er sterk op dat Groenhuijsen, die na 13 jaar misnoegd weg ging bij de NOS nadat hij niet het nieuwe nieuwsanker van de NOS werd (rumor has it dat zijn looneisen behoorlijk stevig waren, maar rumor may have a lot, it proves nothing), nog snel even wilde profiteren van zijn bekendheid. Althans, waarom anders dit weinigzeggende en niets verhelderende boek?

Ter vergelijking: ik ben ook begonnen in "Op de as van goed en kwaad" van Marc Chavannes, Amerika correspondent voor NRC Handelsblad. Hoewel ik nog maar één hoofdstuk heb gelezen, straalt van dit boek wél degelijke journalistiek af. Het lijkt er op dat de oppervlakkigheid van de TV journalistiek ten opzichte van de (relatieve) diepgang van de kranten zich doorzet in de boeken die uitgegeven worden.

Dit wordt bijvoorbeeld ook duidelijk in een ander boek over de VS: "Notes from a big country" van Bill Bryson (in de VS uitgegeven als "I'm a stranger here myself"). In de columns die voornamelijk als humoristische overpeinzingen worden gepresenteerd, leer ik meer over de VS dan in dit boek.

Positief is dat het zeer vlot wegleest. Misschien handig als boekje voor de kleine kamer.

Eindoordeel:

**

100 keer een borstel door je haar halen voor je gaat slapen - Melissa P.

Dit is een autobiografische dagboekroman van de op dat moment 16-jarige Melissa P, over de voorbije twee jaar en haar zoektocht naar liefde, vriendschap en vooral zichzelf.

Het boek speelt zich af in Catania, Sicilië, en begint op de 14-de verjaardag van Melissa. Haar verhaal is de weerslag van wat er gebeurt als honderd keer een borstel door je haar halen voor je gaat slapen (een oude Siciliaanse raad om je haar stralend te houden) niet volstaat om de ware liefde te vinden.

Melissa's eerste relatie, met een jongen die haar voor zijn eigen seksuele plezier misbruikt, mondt uit in een grote desillusie. Die ontgoocheling resulteert in een eindeloze reeks seksuele ervaringen, die rechtstreeks van een pornosite lijken te komen: homoseksuele contacten, gang-bangs, sado-masochisme, ... Na elke nacht met mannen voelt ze zich vies en gebruikt, maar vreemd genoeg blijft ze deze (soms heel gewelddadige) contacten zelf opzoeken. En dat lijkt soms moeilijk te begrijpen. Want, geloof me, de mannen in dit verhaal zijn af en toe echte beesten, zowel fysiek als psychisch.

Dat het verhaal uiteindelijk een happy end kent (Melissa vindt heel 'onverwacht' de ware liefde) lijkt melig, maar als lezer was ik oprecht blij voor ons 'kleintje', na al de miserie die ze heeft doorworsteld. En uiteraard maakt dat einde het verhaal uitermate geschikt voor een filmversie...

Ik stel me vragen bij het autobiografische gehalte van dit verhaal: dat een jonge meid van 14 à 15 jaar zo'n dingen meemaakt, het is echt niet te geloven. Maar het boek is leuk en vlot geschreven, af en toe zelfs grappig. En de expliciete passages (en dat zijn er een heleboel), nou, niet voor een nuchtere maag. Soft-porn is the word we're looking for here.

Eindoordeel: ***1/2

Europese Geschiedenis voor Dummies - Sean Lang

Genre:
Geschiedenis


In de Dummie-reeks vind je boeken over al wat je maar denken kan, en dus ook over de geschiedenis van Europa. En dat uiteraard op de Dummies-manier: met pictogrammetjes, korten en duidelijke zinnen en een vleugje humor.

En het boek brengt inderdaad wat het heeft beloofd: in 400 bladzijden krijgen we een overzicht van de Europese geschiedenis, vanaf de oorsprong van het werelddeel tot de aanslagen in Madrid en Londen.

Uiteraard kan de auteur in 'amper' 400 pagina's nergens diep op ingaan, maar dat weet je als je aan zo'n boek begint. Het blijft dus wat oppervlakkig, maar desalniettemin toch interessant. Immers, naast de ons welbekende West-Europese geschiedenis (Rome, de Franken, de Bourgondiërs, de Habsburgers and the like) wordt ook de (mij althans) minder bekende Scandinavische en Oost-Europese geschiedenis belicht. Nooit geweten dat de Denen en de Zweden elkaar zo naar het leven hebben gestaan. Nooit geweten dat de Litouwers ooit zo gevreesd en machtig zijn geweest. En die Bulgaren waren blijkbaar ook niet te onderschatten.

Daarenboven valt het met die oppervlakkigheid af en toe best mee. De Franse Revolutie wordt heel uitvoerig besproken, met oorzaken, aanleidingen, directe en indirecte gevolgen. Veel meer dan 'Liberté, égalité, fraternité' en de bestorming van de Bastille wist ik daar niet over. Nu dus wel.

Ook de Eerste Wereldoorlog wordt uitvoeriger besproken dan verwacht, met de opkomst van de Serviërs, de rol van de Russen in het hele proces, het Oostenrijks-Hongaarse Rijk en al wat er verder nog bij is komen kijken.

Met een Dummies-boek weet je waar je aan begint (goed gestructureerd, interessant, lekker weglezend, wat flauwe woordspelingen, wat oppervlakkig), en meer moet je er dan ook niet van verwachten. Maar ik was toch positief verrast over de occasionele diepgang in dit boek, wat het een halve ster meer oplevert.


Oh ja, en uiteraard staat hier alles te lezen over de Oostenrijkse Successie-oorlog. ;-)


Eindoordeel: ***1/2

The Lost Continent - Bill Bryson

Genre:
Reisverhaal

Van Bill Bryson las ik eerder 'A Short History of Nearly Everything' (****1/2, zoals de titel het zegt, een beetje overvanalles) en 'In a Sunburned Country (*****, over een rondreis doorheen de Australische outback), en zoals jullie aan de toegekende sterren kunnen zien, zijn die me heel erg bevallen.

'The Lost Continent' is opnieuw een reisverhaal, zoals het overgrote deel van Brysons oeuvre. Deze keer gaat het, zoals de ondertitel 'Travels in Small-Town America' aangeeft, over een rondreis doorheen de Verenigde Staten, waarbij het accent meer ligt op de kleine dorpen en steden, en de grootsteden zoveel mogelijk vermeden worden.

Brysons uitgangspunt is de zoektocht naar 'the perfect small town.' Hij vertrekt vanuit de plek waar hij is opgegroeid, Des Moines, Iowa, en maakt een 8-vormige rondrit per auto doorheen 38 van de 48 Amerikaanse staten (de overzeese staten Hawaii en Alaska worden hier niet meegerekend). Eerst gaat het via het zuiden richting de Carolina's en de oostkust tot Boston, en via de Great Lakes terug naar Des Moines, voor een kleine tussenstop. Vervolgens via New Mexico naar Nevada en California, en noordwaarts naar Montana en South-Dakota, een totaal van net geen 14.000 miles (ofte +/- 22.500 km).

Dit boek is een echte Bryson; vlot lezend, korte hoofdstukjes, feiten afgewisseld met subjectieve indrukken en leuke anekdotes. De leegheid van de Noordwestelijke staten Montana, Wyoming en de Dakota's, bijvoorbeeld, beschrijft hij eerst uitgebreid, om die vervolgens via feiten (amper 2,6 miljoen inwoners voor een oppervlakte van zo ongeveer West-Europa) te staven.

Bryson probeert ook bij elke bezienswaardigheid of toeristische trekpleister na te gaan of het de aandacht verdient, of eigenlijk enkel een tourist-trap is.

Eén minpuntje: aangezien het boek dateert van 1990, is het al serieus verouderd. Zo heeft hij het, bij zijn blitz-bezoek aan New York, over 'a guy, named Donald Trump, a developer, who is slowly taking over New York, building skyscrapers all over town with his name on them.' Maar dat speelt enkel in referenties naar beroemdheden, en die komen niet zo vaak voor. Het is eerder amusant dan dat het stoort. En uiteraard is een beetje kennis van de Amerikaanse cultuur, zoals Gettysburg en Mount Rushmore, altijd handig.

Eindbeoordeling: ****

The first casualty - Ben Elton

In het kort:

De bekende politie-agent 'Kingsley' wordt naar het front gestuurd, tijdens de eerste wereldoorlog, om een moord op te lossen. En dat doet hij dan ook. Hip hoi *ironie*.


Mijn oordeel:

Voor heel dat 'naar-het-front-sturen' trekt Elton 2/3e van het boek uit en ik merkte dat ik zat te wachten op dat laatste derde. Dat laatste stuk stelt ook niet teleur. De beste passages zitten hier. De beschrijvingen van de bloedige willekeur van de granaatinslagen in de loopgraven zijn best de moeite waard. Maar daar houdt het dan ook op.

Zelfs tijdens dat laatste derde ondervraagt Kingsley een beetje obligaat zijn getuigen terwijl ze door Duitsers doodgeschoten worden, heeft hij een o-zo-voorspelbaar avontuurtje met een verpleegster en vindt hij - je gelooft het nooit - niemand minder dan de moordenaar. Gelukkig leest alles als een trein en zit het boek vol met typische Elton-jokes.


Eindoordeel:
Standaard detectiveverhaaltje met bordkartonnen personages. Vlotgeschreven, grappig en af en toe best goed. Perfect niemendalletje voor op vakantie.


**

Kaas & De Evolutietheorie - Bas Haring

Genre:
Wetenschap

In het kort:

Eindelijk eens een boek waarin de evolutietheorie écht eenvoudig wordt uitgelegd.

Mijn oordeel:

Je hebt het boekje zo uit en af en toe is het alsof Bas Haring de kindjes in de klas toespreekt, maar het werkt wel. Het is een duidelijke, van alle intellectualisme ontdane uitleg over de evolutietheorie.

Door duidelijke voorbeelden en casusjes zie je ook dat het eigenlijk ook helemaal niet anders kan dan dat er evolutie was en dat intelligent design a load of horse manure is. Het lijkt dus een simpel boekje maar net daar zie je aan dat het zeer slim geschreven is. En dat is knap.

Eindoordeel:

Een aanrader voor wetenschappelijke nitwits (like me)

****

Komt een vrouw bij de dokter - Kluun

In het kort:
Het verhaal is het (waargebeurde verhaal) van Kluun en de strijd van hem en zijn vrouw tegen kanker.
In het boek heten ze Stijn en Carmen. Ze hebben een dochtertje, Luna.

Hij is samen met zijn business partner en beste vriend succesvol in de reclamewereld. Carmen heeft zelf ook een succesvol bedrijf.
Tot ze op een dag naar de dokter gaan en bij haar kanker wordt gevonden.

Het boek is vooral een weergave hoe een voordien al overspelige man omgaat met het langzaam verliezen van zijn "trophy wife". Hij neemt je in dit verhaal mee op alle emotionele reizen en sexuele uitstapjes die hij daarbij doet.

Mijn oordeel:
Het is moeilijk om een eenduidig oordeel te hebben over dit boek.
Aan de ene kant leest het boek als een trein en weet het regelmatig de gevoelige snaar te raken. Het verwerken van de schok van de kanker, de innige moment, de strijd tegen het medische wezen enzovoort zijn ontroerend en hartverscheuren.
Aan de andere kant krijg je toch vaak de indruk dat het ook een soort van goedpraten van zijn vreemdgaan is. Het was al een overspelig mannetje en nu zijn vrouw hem het hardste nodig heeft, doet hij het niet minder. Maar, en dat is de dooddoener, hij houdt alleen écht van Carmen.

Aan de andere kant, dat geeft het boek dan ook wel weer extra draagkracht. Je mag een hoofdpersonage best verachtelijk vinden. Je wil net (positief of negatief) meeleven met de verteller.

Als je het boek NIET leest als waargebeurd en je normale emoties loslaat op de personages is het een boek dat niet alleen leest als een trein maar je ook meeneemt op een stevige emotionele rollercoaster-ride.

Eindoordeel:
***1/2 (geen vier, want ik vind hem toch een beetje een klootzak)

ART. 285b - Christiaan Weijts

In het kort:
Het boek vertelt het verhaal van Sebastiaan, een jonge restaurantpianist. Hij wordt door Victoria Fabers aangeklaagd wegens stalking. In het boek blikt Sebastiaan terug op zijn relatie met Fabers en hoe het zover is kunnen komen.
Tegelijk heeft hij ook een relatie met een jonge Italiaanse die bij hem pianoles volgt. Hij leert via haar de werken van de componist Scarlatti.

Mijn oordeel:
Dit is de debuutroman van Christiaan Weijts. Het is duidelijk: hij kan een stukje schrijven. Hij beheerst duidelijk de technieken om een goede roman te schrijven, motieven te gebruiken enzovoort. Het leest dus behoorlijk vlot en het verhaal was ook boeiend genoeg om het zonder noemenswaardige opstootjes van verveling uit te lezen. Een lekker vlotlezend boek.
Het hoofdpersonage Sebastiaan kwam niet heel erg sympathiek op me over, maar dat is volgens mij ook niet de bedoeling en is evenmin een belemmering.
Het enige is dat Weijts af en toe net iets té duidelijk een gelaagd boek wilde schrijven. Dat de muziek van Scarlatti een motief is, dat ziet het kleinste kind en dat werd me net iets té vaak uitgelegd en verklaard en de verbanden dus iets te vaak gelegd.

Dat is echter de enige echte hiccup in the story.

Eindoordeel:
Vlot boek, best boeiend verhaal, indrukwekkend als debuut.
***1/2

Chart Throb - Ben Elton

Genre: komische parodie

In het kort: Ben Elton parodieert op hilarische wijze het `Idols` concept in dit boek. Je volgt zowel de juryleden als een aantal kandidaten van het programma Chart Throb; een zangwedstrijd op TV.

De manier waarop de juryleden elkaar backstabben en de wijze waarop de complexen van de deelnemers worden getoond is erg lachwekkend maar tegelijkertijd ook zielig. Mooi gedaan dat dubbelgevoel.
Ook de kracht van het `editen` van materiaal komt goed naar voren. Hoe beinvloed je je publiek?
Ik kan in ieder geval nooit meer op een normale manier naar een Idols programma kijken.

Oordeel:
Moeilijk om een recensie van dit boek te schrijven. Je moet het gewoon lezen. Het is erg geestig en onderhoudend. Ik kwam wel een beetje moeilijk op gang. In het begin worden er een stuk of 20 karakters geintroduceerd en dat konden mijn hersenen niet helemaal aan.
Gelukkig vielen er uiteraard karakters af (zangwedstrijd!) en werden de overgebleven karakters wat meer uitgediept. Toen werd het boek pas echt leuk.

Eindoordeel:

****